Korzenie zła: Co kryje się za WEF?

FOTO: Henry Kissinger i jego były uczeń Klaus Schwab (w środku) witają byłego premiera Wielkiej Brytanii Teda Heatha na dorocznym spotkaniu WEF w roku 1980.

Na tym blogu często zauważałem, że WEF, czyli Światowe Forum Ekonomiczne, znalazło się w centrum narracji o pandemii oraz towarzyszącego jej planu “resetu” społecznego jako coś więcej niż tło, jednak najnowsza lektura zasugerowała mi, że być może należałoby raczej przesunąć uwagę na Radę Stosunków Zagranicznych (CFR) jako głównego autora owej narracji.

To zmienia postać rzeczy, ponieważ przesuwa oś rozumowania bardziej w kierunku USA i ich elit jako głównej siły napędowej tego wszystkiego; krótko mówiąc, bardziej w kierunku mieszanki imperium i globalizacji – w ramach wizji, w której jedno gwarantuje drugie i odwrotnie.

Przede wszystkim, co to jest CFR? – Jest to amerykański think tank specjalizujący się w polityce zagranicznej USA i stosunkach międzynarodowych. Założony w roku 1921, liczy obecnie ponad 5000 członków i od początku skupiał czołowych polityków, sekretarzy stanu, dyrektorów CIA, bankierów, intelektualistów, wybitnych przedstawicieli mediów i ich właścicieli;od roku 1922 wydaje dwumiesięcznik “Foreign Affairs”, a także prowadzi David Rockefeller Studies Program.

Ale przede wszystkim, Radzie udało się stworzyć w dużej mierze autonomiczny transatlantycki obieg informacji, w którym prawie wszystkie istotne źródła i punkty odniesienia są kontrolowane przez członków Rady i jej organizacje partnerskie. W ten sposób powstała unikalna w skali historycznej matryca informacyjna, która znacznie przewyższa klasyczną propagandę rządową państw autorytarnych, a dzięki niej kontroluje politykę zagraniczną USA i decyduje o wyborze najważniejszych prezydentów i polityków. Na całym świecie funkcjonują różnego rodzaju jej filie, takie jak Grupa Bilderberg w Europie, podczas gdy Komisja Trójstronna została założona dla Azji Wschodniej w roku 1972 przez ówczesnego prezydenta CFR Davida Rockefellera i jej doradcę Zbigniewa Brzezińskiego.

Światowe Forum Ekonomiczne nie było bynajmniej pomysłem Klausa Schwaba, lecz wyrosło z finansowanego przez CIA programu harvardzkiego prowadzonego przez Henry’ego Kissingera, Johna Kennetha Galbraitha i “rzeczywistego ” Dr. Strangelove’a, czyli wielbiciela bomb i wojny atomowej – Hermana Kahna. Dokumentacja historii Światowego Forum Ekonomicznego ma sprawiać wrażenie, że organizacja ta oraz jej plan dla światowych liderów jest tworem wyłącznie europejskim, ale tak nie jest. W rzeczywistości Klaus Schwab miał amerykański zespół polityczny pracujący w ukryciu, który pomagał mu w założeniu organizacji globalistycznej z siedzibą w Europie. Każdy, kto zna historię Schwaba, a ja w ciągu ostatnich kilku lat dużo o niej czytałem, wie, że w latach 60-tych studiował on na Harvardzie, gdzie poznał ówczesnego profesora Henry’ego Kissingera, z którym tenże Schwab zaprzyjaźnił się na całe życie. Jednak, jak w przypadku większości informacji zawartych w książkach o Światowym Forum Ekonomicznym, to, co jest w nich opisane, nie stanowi pełnej jego historii.

W rzeczywistości Kissinger zwerbował Schwaba w ramach międzynarodowego seminarium na Harvardzie, sponsorowanego przez Centralną Agencję Wywiadowczą USA. Pomimo, że finansowanie to zostało ujawnione w roku, w którym Klaus Schwab opuścił Harvard, powiązanie to do tej pory pozostawało w dużej mierze niezauważone. Krótko mówiąc, WEF nie jest tworem europejskim, lecz raczej owocem działań administracji Kennedy’ego, Johnsona i Nixona, którzy mieli powiązania z Radą Stosunków Zagranicznych i związanym z nią ruchem “Okrągłego Stołu”, w którym CIA odgrywała rolę wspierającą.

Dowody zebrane m.in. przez Johnny’ego Vedmore’a, który przedstawia wiele interesujących spostrzeżeń, sugerują, że Klaus Schwab został zwerbowany przez Kissingera do jego kręgu imperialistów Okrągłego Stołu i że dzięki seminarium finansowanemu przez agencję szpiegowską pielęgnował relacje z czołowymi amerykańskimi politykami, którzy pomogli mu w założeniu najpotężniejszego instytutu polityki publicznej w Europie, czyli Światowego Forum Ekonomicznego, stworzonego w celu “kształtowania” kontynentu zgodnie z intencjami Kissingera. Ta odmienna perspektywa pozwala lepiej zrozumieć, w jaki sposób można było zorganizować narrację pandemiczną, manipulując informacjami oraz danymi, i jak możliwe jest osiągnięcie progu konfliktu nuklearnego, który był niegdyś obsesją CFR.

Przykładem, który pozwoli zrozumieć potęgę owej grupy w jej prawdziwym wymiarze, jest przechwycony przez WikiLeaks e-mail, z którego wynika, że w roku 2008 Michael Froman, starszy pracownik CFR (i bankier Citigroup), przekazał Obamie schemat organizacyjny całego przyszłego gabinetu na miesiąc przed jego wyborem. https://observer.com/2016/10/obama-makes-first-appearance-in-wikileaks-receives-admin-list-from-big-banker/

W rezultacie, kluczowe stanowiska w gabinecie Obamy zostały obsadzone niemal wyłącznie przez członków CFR, jak to miało miejsce w większości gabinetów od czasów II wojny światowej. https://swprs.org/wp-content/uploads/2017/07/cfr-administration-members-1900-2014.pdf

Zresztą, republikański przeciwnik Obamy w roku 2008, zmarły John McCain, również był członkiem CFR. Michael Froman negocjował następnie międzynarodowe umowy handlowe TPP i TTIP, po czym powrócił do CFR jako Distinguished Fellow. Wyjaśnia to również nieustanną kampanię przeciwko Trumpowi, który złamał ów zwyczaj i przedstawił szereg rozwiązań pozostających w sprzeczności z zapatrywaniami Rady, a tym samym znacznej części amerykańskiej elity. Nic dziwnego więc, że większość amerykańskich mediów, których właściciele i redaktorzy sami są członkami CFR, nie przepadała za prezydentem Trumpem.

Dotyczyło to również większości mediów europejskich, których właściciele i redaktorzy są członkami międzynarodowych organizacji powiązanych z CFR, takich jak Grupa Bilderberg czy Komisja Trójstronna. https://swprs.org/netzwerk-medien-deutschland/

Co więcej, to właśnie CFR w roku 1996 zaleciła ściślejszą współpracę między CIA a mass mediami, czyli wznowienie słynnej operacji CIA o nazwie Mockingbird. https://web.archive.org/web/20201204200207/https://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:https%3A%2F%2Fwww.spj.org%2Fnews.asp%3Fref%3D461 https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Mockingbird

Krótko mówiąc, WEF nie jest faktycznym motorem maltuzjańskiego podejścia do tzw. «ograniczeń wzrostu», które wylansowało je na światowej klasy think tank – dostarczając cennego forum dla Aurelio Peccei – ani też nie jest motorem dystopii, z którymi jesteśmy zmuszeni walczyć pół wieku później, ale raczej jego pasem transmisyjnym. https://en.wikipedia.org/wiki/Aurelio_Peccei Korzenie zła tkwią gdzie indziej.