FOTO: Aldo Moro i Enrico Berlinguer

Vincenzo Vinciguerra     andreacarancini.it

Dlaczego zginął Aldo Moro? – Na to pytanie zawsze odpowiadano jednoznacznie: ponieważ próbował wprowadzić komunistów do rządu Republiki Włoskiej.

W rzeczywistości Aldo Moro był świadomy, że układy jałtańskie wciąż obowiązywały i że we włoskim rządzie nie było miejsca dla członków partii komunistycznej.

Aldo Moro wiedział, że nie ma szans na złamanie lub obejście amerykańskiego weta w sprawie wejścia komunistów do rządu.

Był tego świadomy, podobnie jak Enrico Berlinguer – ówczesny leader Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI)). https://en.wikipedia.org/wiki/Enrico_Berlinguer https://en.wikipedia.org/wiki/Aldo_Moro

13 października 1973 roku, na łamach “Rinascita”, w artykule zatytułowanym “Refleksje na temat Włoch po wydarzeniach w Chile”, Enrico Berlinguer pisał:

«Byłoby rzeczą całkowicie złudną sądzić, że nawet gdyby partiom i siłom lewicowym udało się osiągnąć 51 procent głosów i reprezentacji parlamentarnej (co samo w sobie oznaczałoby wielki krok naprzód w równowadze sił między partiami we Włoszech), fakt ten gwarantowałby przetrwanie i możliwość funkcjonowania rządu będącego wyrazem owych 51 procent. Oto dlaczego mówimy nie o alternatywie lewicowej, ale o alternatywie demokratycznej».

Zdając sobie z sprawę z tego, że we Włoszech nigdy nie mógłby powstać rząd lewicowy z Partią Komunistyczną jako siłą większościową, Berlinguer ponawia swoją propozycję “kompromisu historycznego między siłami, które zrzeszają i reprezentują większość narodu włoskiego”.

Przynaglony strachem przed ewentualnym przewrotem wojskowym – który uważał za możliwy – sekretarz krajowy PCI proponuje Demokracji Chrześcijańskiej zawarcie sojuszu między dwiema głównymi partiami włoskimi, który jednakże nie miał być sojuszem rządowym, ale sojuszem efektywnym.

Polityka “kompromis historycznego” nie spotkała się z aprobatą Moskwy, która uznała ją za niebezpieczną i szkodliwą do tego stopnia, że próbowała fizycznie wyeliminować jej promotora.

3 października 1973 roku, w Sofii, w Bułgarii, ciężarówka wojskowa (wypełniona kamieniami) taranuje i spycha z drogi samochód, w którym podróżuje Enrico Berlinguer. Zrządzeniem losu, samochód uderza w słup i nie spada w dół zbocza. https://ricerca.repubblica.it/repubblica/archivio/repubblica/1991/10/27/anche-berlinguer-sospetto-attentato.html

Berlinguer odnosi lekkie obrażenia, podczas gdy tłumacz umiera, zaś dwaj funkcjonariusze Bułgarskiej Partii Komunistycznej, którzy odwozili go na lotnisko, zostają ciężko ranni.

Emanuele Macaluso (włoski polityk, związkowiec i dziennikarz – https://it.wikipedia.org/wiki/Emanuele_Macaluso) zeznał, że Enrico Berlinguer był głęboko przekonany, że atak na niego został zorganizowany przez KGB.

Czego obawiała się Moskwa?

Bynajmniej nie wejścia PCI do rządu włoskiego (co wykluczył sam Berlinguer, i co byłoby rażącym naruszeniem paktów z Jalty), ale chęci Enrico Berlinguera, by przestać podporządkowywać się dyrektywom sowieckim, by zacząć prowadzić politykę niezależną od Moskwy – politykę, która reprezentowałaby interesy partii, a nie Związku Sowieckiego.

Moskwa obawiała się autonomii PCI, która z czasem mogła przerodzić się w niezależność. Było to niebezpieczeństwo, którego Moskwa chciała uniknąć nawet za cenę zabicia Enrico Berlinguera.

A co z Aldo Moro?

Można z całą pewnością stwierdzić, że Moro chciał osiągnąć porozumienie z Partią Komunistyczną, że chciał współpracy zdolnej do zapewnienia stabilności politycznej kraju zawsze pod przywództwem włoskiej Demokracji Chrześcijańskiej.

Polityka Moro mogła prawdopodobnie otworzyć drzwi obszaru rządowego dla komunistów, ale bynajmniej nie od razu, nie w roku 1978, ani nie w latach bezpośrednio po nim następujących.

Dowodem na to jest fakt, że w rządzie utworzonym przez Giulio Andreottiego, 11 marca 1978 roku, komunistów nie było.

Nie naruszono układów jałtańskich, ani też nie złamano dyrektyw amerykańskich, potwierdzonych 12 stycznia 1978 roku deklaracją Rady Bezpieczeństwa Narodowego.

Dlaczego więc porwano i zabito Aldo Moro?

Powód znajdujemy w artykule, który Aldo Moro napisał 12 stycznia 1978 roku, przeznaczonym do publikacji w mediolańskim dzienniku “Il Giorno”, a później wycofanym ze względów praktycznych, w którym prezydent DC domagał się “swobody manewru politycznego” pod adresem Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego:

«To my powinniśmy podejmować decyzje, na podstawie naszej wiedzy, w pełnej autonomii, ale z zachowaniem dużej równowagi i poczucia odpowiedzialności».

Prośbą o odzyskanie “swobody manewru politycznego” i możliwość działania w “pełnej autonomii” – Aldo Moro podyktował swe własne epitafium.

Aldo Moro był najbardziej wpływową osobistością w Demokracji Chrześcijańskiej i jeśli owo dążenie do autonomii od Waszyngtonu – które zbiegało się z dążeniem Enrico Berlinguera do autonomii od Moskwy – było celem jego średnioterminowej polityki, to należało je powstrzymać.

Aldo Moro zapomniał o tym, jak skończył Enrico Mattei. On również dążył do uzyskania przez Włochy autonomii energetycznej, która jednak zakładała autonomię polityczną w stosunku do Stanów Zjednoczonych.

Enrico Mattei dokonał posunięć bez pytania o zgodę amerykańskiego pełnomocnika we Włoszech (ambasadora) i Departamentu Stanu.

Nawiązał stosunki z krajami Trzeciego Świata, a także ze Związkiem Radzieckim.

Był człowiekiem bardzo wpływowym we Włoszech, ale wciąż poddanym, któremu Stany Zjednoczone nie mogły pozwolić na lekceważenie ich dyrektyw i kwestionowanie ich polityki we Włoszech.

Zatrzymano go na niebie nad Bascapè (Pavia), wysadzając samolot, którym podróżował w towarzystwie amerykańskiego dziennikarza, 27 października 1962 roku.

Aldo Moro zapomniał o śmierci Enrico Mattei, uznał też, że próba zamordowania Enrico Berlinguera w Sofii przez KGB była aktem dokonanym przez władzę totalitarną, ale zapomniał, że Stany Zjednoczone mają długą tradycję zamachów na polityków zagranicznych, którzy nie zgadzali się z ich polityką.

Warto zauważyć, że miały ponoć powstać okoliczności umożliwiające komunistom wejście do rządu, o co prosił szef placówki CIA w Rzymie – po “rozbracie” PCI z Moskwą spowodowanym sowiecką inwazją na Afganistan – znajdując jednak sprzeciw amerykańskiego ambasadora w Rzymie oraz Departamentu Stanu. Epizod, który potwierdza, jak bardzo włoska polityka tworzona jest w Waszyngtonie, a nie w Rzymie.

Była to rzeczywistość, którą Aldo Moro musiał dobrze znać, ale co do której łudził się, że może ją przynajmniej częściowo zmienić.

Moro nie prosił o niepodległość, lecz jedynie o autonomię, zapominając, że był przywódcą narodu skazanego po klęsce militarnej podczas II wojny światowej, na “prowadzenie polityki Ameryki dla Ameryki” – jak w roku 1947 powiedział Vittorio Valletta – ówczesny prezes Fiata.

Nie wolno nam prowadzić polityki Włoch dla Włoch, ponieważ nadal, podobnie jak w roku 1978, jesteśmy państwem klienckim imperium amerykańskiego.

A imperium – kiedy potrzebuje – używa radykalnych metod.

Po śmierci Aldo Moro żaden włoski polityk nie odważył się prosić o autonomię, żaden włoski polityk nie próbował wprowadzić komunistów do rządu, żaden włoski polityk nie zlekceważył dyrektyw amerykańskich.

Przykład posłużył, ostrzeżenie osiągnęło swój cel.

Czerwone Brygady, porywając i mordując Aldo Moro, okazały się tym, czym prawdopodobnie były od samego początku: narzędziem amerykańskiego imperializmu; wykonawcami rozkazów, szanującymi regułę zmowy milczenia, czego dowodem jest dotej pory zachowana cisza na temat wszystkiego, co Aldo Moro powiedział podczas swojego uwięzienia.

Milczeli i zostali za to nagrodzeni: ich lider, Mario Moretti, trafił do więzienia jako ostatni, a wyszedł jako pierwszy, podobnie jak inni, którzy uczestniczyli w porwaniu Aldo Moro.

Wszyscy milczący i wszyscy są na wolności.

Podobnie jak Enrico Mattei, Aldo Moro łudził się, że może uzyskać przestrzeń we włoskiej polityce wewnętrznej bez kwestionowania sojuszy i lojalności wobec paktów podpisanych z władzą hegemoniczną.

Ale prośba o autonomię została zinterpretowana przez Waszyngton jako akt buntu, który należy bez wahania zmiażdżyć, odbierając życie temu, kto zaczął rozumieć, że Stany Zjednoczone nie uczyniły nas wolnymi, lecz poddanymi.

Dostrzegli prawdę, za którą zapłacili życiem – najpierw Enrico Mattei, a później Aldo Moro.

FONTE: https://www.aldomariavalli.it/2023/02/14/perche-muore-aldo-moro/

O gwarancjach dla «naszych sukinsynów» i ich skutkach…
Łamiącym sobie głowę nad Smoleńskiem: «Hyperion», czyli Jałta forever
Enrico Mattei: Misja i śmierć włoskiego patrioty