Maria Valtorta (Caserta, 14 marca 1897 – Viareggio, 12 października 1961) była włoską mistyczką katolicką. Należała do tercjarzy Zakonu Sług Maryi. Urodziła się w Kampanii z rodziców lombardzkich. Jej ojciec był oficerem kawalerii, a rodzina Valtorty przeprowadzała się kilkakrotnie, zanim osiadła na stałe w Viareggio. Stosunkowo zamożny stan rodziny pozwolił młodej Marii uczęszczać do Kolegium “Bianconi” w Monzy, gdzie otrzymała wykształcenie klasyczne, wyróżniając się przede wszystkim doskonałą znajomością języka włoskiego.[1]

Po bitwie pod Caporetto postanowiła wstąpić do ochotniczego korpusu pielęgniarek samarytanek; przez osiemnaście miesięcy dokładała wszelkich starań, by opiekować się rannymi żołnierzami włoskimi w szpitalu wojskowym we Florencji. W roku 1920 została zaatakowana przez młodego wywrotowca, który uderzając ją żelaznym prętem w okolice nerek, uszkodził jej kręgosłup: był to początek niekończącej się męki spowodowanej urazem, która w roku 1934 przykuła ją do łóżka, na wpół sparaliżowaną od pasa w dół.

Mimo coraz większych trudności Maria Valtorta poświęciła się całkowicie pogłębianiu swojej wiary katolickiej, także jako delegatka Akcji Katolickiej, dopóki pozwalały jej na to siły. Lektura autobiografii Teresy z Lisieux, «Dzieje duszy», spowodowała, że dojrzała w niej decyzja o ofiarowaniu się jako dusza-ofiara.

W Wielki Piątek, 23 kwietnia 1943 roku, Maria miała usłyszeć “głos”, który uważała za głos Chrystusa, skłaniający ją do pisania – jakby pod dyktando.

Wkrótce domniemany “głos” Chrystusa – do którego w “dyktandach” stopniowo dołączyli także Bóg Ojciec, Duch Święty, Matka Boża i Anioł Stróż piszącej – jako punkt ciężkości wytyczył wielkie dzieło poświęcone Ewangelii, w którym miało zostać opisane (w serii “wizji”) i skomentowane (w “dyktandach” towarzyszących poszczególnym epizodom) życie Jezusa i Maryi, od Niepokalanego Poczęcia do Wniebowzięcia.

«Ewangelia» napisana przez Marię Waltortę opowiada o życiu Jezusa, relacjonując epizody i fakty z życia codziennego, które nie pojawiają się w Ewangeliach kanonicznych lub pojawiają się wyłącznie w formie okrojonej. Maria Valtorta zawsze utrzymywała, że to nie ona wymyśliła nowe epizody w biografii Chrystusa, ale że jedynie szczegółowo opisała wizje o charakterze mistycznym, które, jak twierdziła, miała i które, jak uważała, zostały jej przekazane przez Chrystusa i Matkę Bożą.

Całe dzieło Valtorty zostało przedstawione do oceny i osądu ówczesnemu papieżowi Piusowi XII (zob. «L’Osservatore Romano» z piątku 27 lutego 1948 r.[6]), który po dokładnym zapoznaniu się z nim powiedział do trzech ojców serwitów, których przyjął na audiencji prywatnej: “Opublikujcie to dzieło tak, jak jest; kto przeczyta, zrozumie”[7]. Dzieło to zostało również poddane analizie przez wielu teologów katolickich, którzy jednogłośnie stwierdzili, że jest ono całkowicie zgodne z ortodoksją katolicką[8]. Mariolog o. Gabriele Maria Roschini, założyciel Wydziału Teologicznego Marianum w Rzymie i jeden z największych mariologów XX wieku, napisał w 1973 roku książkę «La Madonna negli scritti di Maria Valtorta» («Matka Boża w pismach Marii Valtorty»), w której pochwalił dzieło Valtorty; otrzymał za nie uznanie i błogosławieństwo papieża Pawła VI[9].

Nazajutrz po opublikowaniu czwartego tomu, 16 grudnia 1959 roku, a po śmierci papieża Piusa XII, Święte Oficjum potępiło dzieło i umieściło je na Indeksie Ksiąg Zakazanych. Dekret Oficjum nie został umotywowany; w «L’Osservatore Romano» z 6 stycznia 1960 r.[10] poinformowano o tym fakcie wraz z artykułem komentującym, zatytułowanym «Una vita di Gesù malamente romanzata» – « Fatalnie zbeletryzowane życie Jezusa» [11].

Maria Valtorta zmarła w swoim domu w Viareggio 12 października 1961 roku. Została pochowana na cmentarzu w Viareggio, ale w roku 1973 jej ciało zostało ekshumowane i przeniesione do Florencji, do kaplicy kapitulnej bazyliki Santissima Annunziata.

8 listopada 2000 roku, Zakon Sług Maryi podjął próbę wszczęcia procesu beatyfikacyjnego, ale monsignor Bruno Tommasi, arcybiskup Lucca, w którego diecezji zmarła Maria Valtorta, zaproponował wysłuchanie arcybiskupa Florencji kardynała Silvano Piovanellego. Kardynał Piovanelli, wyznaczony na sędziego przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych, odmówił wszczęcia procedury na podstawie niemal jednogłośnej negatywnej opinii biskupów toskańskich; opinii, której uzasadnienie nie zostało zresztą przekazane Postulatorowi[14]. https://en.wikipedia.org/wiki/Maria_Valtorta https://en.wikipedia.org/wiki/Maria_Valtorta

……….

«”Sam siebie osądziłem, sam siebie potępiłem, sam sobie śmierć zadałem! – Jestem ciemnością, jestem milczeniem, moje imię to Judasz!”. Na podstawie niezwykłej «Ewangelii» Marii Valtorty powstał scenariusz filmu «Moje imię to Judasz» autorstwa Giampiero Pizzola; filmu nakręconego między Materą a Mediolanem latem 2021 roku. Judasz, popełnia jedyny niewybaczalny przez samego Boga błąd: nie pragnie przebaczenia. I tak okazuje się, że z przyjaźni, której Jezus szuka z nim przez całą fabułę filmu, pozostaje jedynie więzienie, które Judasz sam zbudował i które skazuje go na pozostanie samotnym, pogrążonym w ciemnościach”».

Cały FILM «Moje imię to Judasz»:

Pubblicità