Haniebny rodowód Drugiej Republiki Włoskiej: Lata 1992 – 1993 (część I)
Alle radici dell’infamante Seconda Repubblica: il biennio 1992-1993 (parte I)
Federico Dezzani 24 luty 2017
Zbliża się dziś koniec II Republiki Włoskiej, która w sposób nierozerwalny połączyła swe losy z dziejami Unii Europejskiej, co oznacza, że każdy krok w przepaść pierwszej, pokrywa się z odpowiadającym mu tąpnięciem drugiej. Na ołtarzu integracji europejskiej zostały złożone w ofierze tak włoska gospodarka mieszana jak i partie polityczne, których korzenie sięgały początków XX wieku. Prywatyzacje, dezindustrializacja, neoliberalizm i coraz to bardziej brawurowe systemy większościowe były zasadniczymi aspektami Drugiej Republiki.
Czy było to wyłącznie złym obstawieniem? Dobrym zamysłem, który skończył się dramatem?
Absolutnie nie! Druga Republika Włoska powstała w wyniku jej genetycznego skalibrowania i dlatego od samego początku niesie w sobie zawiązki raka. Jej fundamenty zostały położone w latach 1992 – 1993 – podczas odbywających się zamachów terrorystycznych, aktów wykorzystywania sądownictwa w celach politycznych, zabójstw wiernych sług Państwa Włoskiego, aresztowań tymczasowych, grabieży i spekulacji.
Po zabiciu sędziego Giovanni Falcone, «specjaliści od koronkowej roboty» posuną się o wiele dalej.
Rok 1992: Państwo Włoskie «eksploduje»
Dzień po dniu coraz bliższy jest upadek Unii Europejskiej, pożeranej przez kryzys ekonomiczny, degenerację natury politycznej delegitymizację elit i bunt wyborców.
Śmierć Unii nie zapowiada się jednakowoż bezboleśnie, jako że fakt okopywania się oligarchii – gotowej do obrony za wszelką cenę – doprowadzi bez wątpienia do chaotycznej dezintegracji struktury, która upadnie pod ciosami tzw. «populizmów», wzrastającymi w siłę i determinację.
Z tą samą szybkością, z jaką rozpada się Unia Europejska, niszczeje Druga Republika, ponieważ ich upadek jest równoległy. Można powiedzieć, że Druga Republika Włoska jest córką Unii Europejskiej, stworzonej celowo po to, by włączyć Włochy w proces integracji europejskiej.
Włochy są rezultatem, którego uważna analiza już we wczesnych latach ’90 prowadziła do wniosku, że cały mechanizm był zepsuty i skazany na haniebny koniec na przestrzeni kilku dziesięcioleci.
Analizowanie początków Drugiej Republiki Włoskiej jest równorzędne z poszukiwaniem powodów dzisiejszej dekadencji politycznej, zubożenia społeczeństwa oraz kryzysu ekonomicznego. Jest także równorzędne z dogłębnym przyglądnięciem się tym siłom, które pożarły Włochy i doprowadziły do wyniszczenia całej Europy.
Tragiczne losy, jakie są naszym udziałem w obecnej chwili były do przewidzenia, ponieważ Druga Republika rodzi się skalibrowana genetycznie i niesie w swym wnętrzu przyczyny aktualnego zdegenerowania, co odnosi się zresztą do całego kontynetu europejskiego.
Druga Republika Włoska rodzi się z podłoty i ze zbrodni; powstaje wśród przestępstw i grabieży; tworzona jest przy pomocy przemocy i zdrady.
Jej fundamenty zostały położone w latach 1992 – 1993, w trakcie trwania tzw. «Łapówkogrodu» («Tangentopoli»), masakr na sycylijskiej autostradzie w Capaci i na palermitańskiej ulicy D’Amelio; podczas wystawnego obiadu na jachcie Britannia cumującym w Civitavecchia; w trakcie szalonych spekulacji, haniebnych prywatyzacji, nakazów aresztowań oraz zabójstw bardzo ważnych włoskich osobistości.
Jej fundamenty powstały na błocie i krwi, a obecnie – po 25 latach od tamtych wydarzeń – cały jej gmach wali się pod swym ciężarem.
Upadek komunizmu i koniec ZSRR w grudniu 1991 roku utwierdzają oligarchię atlantycką w przekonaniu, że osiągnęła ona dominację nad całym światem.
W związku z odepchnięciem Rosji na wschód i po wprowadzeniu chaosu w jej gospodarkę, rozpowszechnia się idea o tym, że historia zakończyła się («The End of History and the Last Man» – Francis Fukuyama, 1992), ponieważ bez dialektyki przeciwieństw nie jest ona w stanie funkcjonować.
«The End of History and the Last Man»
https://en.wikipedia.org/wiki/The_End_of_History_and_the_Last_Man
Elita finansowa sądzi, że podczas eliminacji swego ostatniego wroga zakończyła grę i jest przekonana, że może przebudowywać świat na swój obraz i podobieństwo bez jakichkolwiek przeszkód.
Rozpoczyna się Nowy Porządek Świata, który w fazę końcową wszedł w roku 2016, wraz z Brexitem, wyborem Donalda Trumpa do Białego Domu, oraz z powrotem Rosji jako rywala geopolitycznego w Eurazji.
Jednakże we wczesnych latach ’90 niewiele osób jest w stanie przewidzieć tego rodzaju rozwój sytuacji.
Tak więc elita atlantycka – w delirium jej wszechmocy projektuje przekształcenie systemów ekonomicznych i politycznych całej planety.
Emblematyczne jest w związku z tym przemówienie noszące tytuł “The European Community and the New World Order”, wygłoszone przez Jacques’a Delors’a – jednego z «ojców Europy» – 7 sierpnia 1992 roku w Chatham House w Londynie – ulubionej przez oligarchów angielskojęzycznych mecie.
“Can the European Community, the product of a very different context, born of hostility and incomprehension, provide a blueprint for the creation of this new world order? (…) Is it possible to draw conclusions from the Community experiment, the laboratory I talked about earlier, that will help us to build a new world order? My answer is “Yes, but”. (…) The conclusion, Your Excellencies, Ladies and Gentlemen, is that the Community’s contribution to a new world order is, like the Community itself, something original: a method which will serve as a reference, a body whose presence will be felt.”
Tak więc Unia Europejska jest «eksperymentem; jest pierwszym krokiem w kierunku powstania tegoż rządu światowego, do którego elita atlantycka dąży od wieków; jest laboratorium, w którym eksperymentuje się do jakiego stopnia można opróżnić Narody na korzyść struktur ponadnarodowych.
Siły na polu walki są potężne, posiadany przez nie plan jest bardzo ambitny, kręgi wysokiej finansjery są bardzo zdeterminowane jak chodzi o jego realizację.
W tym kontekście dla Włoch nie ma ratunku.
Podpisanie 7 stycznia 1992 roku Traktatu z Maastricht, przy pomocy którego położono fundament pod euro i rodzącą się Unię Europejską, stanowi śmierć Pierwszej Republiki Włoskiej i wszystkiego tego, co ona oznaczała, tj. gospodarki mieszanej, dążenia do pełnego zatrudnienia, «obsesji wzrostu» wypomnianej przez eurokratę Beniamina Andreatta, włoskiej polityki zagranicznej, która nigdy wcześniej nie płaszczyła się się przed Angloamerykanami.
Miały nadejść prywatyzacje, austerity, coraz to ostrzejsze ograniczenia budżetowe, dezindustrializacja i supply side economics.
https://en.wikipedia.org/wiki/Supply-side_economics
Jest to przyszłość całkowicie nijaka i to do takiego takiego stopnia, że trwają przygotowania by rzadzić Włochami opierając się o coraz to chudszy elektorat.
W roku 2016, z systemu proporcjonalnego Pierwszej Republiki przechodzi się na Italicum (porzucony następnie) – system, który daje większość w Parlamencie partii, która zbiera zaledwie ¼ głosów.
https://en.wikipedia.org/wiki/Italian_electoral_law_of_2015
W tym nowym kontekście DC (Demokracja Chrześcijańska) oraz PSI (Socjalistyczna Partia Włoska) – moralni zwycięzcy Zimnej Wojny – stają się przeszkodą, jako że partie te gotowe są do obrony Włoch.
Nade wszystko zaś partie te są wystarczająco silne z politycznego i organizacyjnego punktu widzenia, by ich działania stały się skuteczne.
Odpowiedniejsze więc (dla osaczających Włochy) staje się postawienie na PCI (Komunistyczną Partię Włoską), przechrzczoną w roku 1991 na PDS – Partito Democratico della Sinistra (Demokratyczną Partię Lewicy), nie tylko dlatego, że jej prawicowe skrzydło znajduje się w ścisłym kontakcie z Angloamerykanami już od lat ’70 (19 kwietnia 1978 roku Giorgio Napolitano składa historyczna wizytę w USA), ale przede wszystkim dlatego, że parta ta może być z łatwością szantażowana.
CIA oraz MI6 zabierają się więc bezzwłocznie za kupno archiwów sowieckich, co robią po cenach wyprzedaży. Archiwa te dokumentują czyste i mniej czyste interesy zawierane przez Moskwę z komunistycznymi partiami europejskimi. Najsławnejszym z nich jest archiwum Mitrochina, które wywiad angielski kupił w roku 1992.
A zatem, rzczą konieczną jest eliminacja Bettino Craxi’ego – sekretarza Włoskiej Parti Socjalistycznej. Ale jeszcze bardziej potrzebne jest zneutralizowanie Giulio Andreotti’ego, który (w owym czasie) jest jednym z głównych kandydatów na prezydenta Włoch, i który pozwolił sobie w październiku 1990 roku na ujawnienie istnienia organizacji Gladio. https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Gladio
Właściwe obsadzenie fotela Prezydenta Republiki jest rzeczą podstawową, jak chodzi o kierowanie wydarzeniami we Włoszech według ustalonego scenariusza.
Cóż więc zrobić?
Odpowiedzią jest włoski «Łapówkogród» («Tangentopoli») i masakry «mafijne». Jedno i drugie kierowane jest przez wywiady atlantyckie, które używają do tego celu miejscowej “siły roboczej” w rodzaju sędziów mediolańskich oraz tych odłamów włoskich służb wywiadowczych, które pracują bezpośrednio dla Waszyngtonu i Londynu.
17 lutego – na podstawie oskarżenia o wyłudzenie – karabinierzy aresztują Mario Chiesa – «prezydenta socjalistę największego zakładu opiekuńczego zajmującego się osobami starszymi – Pio Albergo Trivulzio» jak określa go prasa.
W ten to sposób rozpoczynają się oficjalne dochodzenia w sprawie «Tangentopoli», które jak się okazało wymiatają ze sceny politycznej tzw. «Pentapartito», złożone z DC – Demokracji Chrześcijańskiej , PSI – Socjalistycznej Partii Włoch, PSDI – Socjalistycznej Demokratycznej Partii Włoch, PRI – Republikańskiej Partii Włoskiej oraz PLI – Liberalnej Partii Włoch.
Śledztwo oszczędza wyłącznie PDS – Partito Democratico della Sinistra, czyli dawną, przechrzczoną Włoską Partię Komunistyczną – PCI.
Dzięki wywiadowi udzielonemu w sierpniu 2012 przez Reginalda Bartholomew’a dziennikowi «La Stampa», wiemy dziś, że sędziowie mediolańscy – określani jako «pool di Mani Pulite» (ekipa zajmująca się sprawą «Czyste Ręce») – mieli bezpośrednie powiązania z amerykańskim konsulatem w Mediolanie.
Ogniwem łączącym obydwie struktury był Peter Semler, konsul USA, który w listopadzie 1991 roku, czyli na 4 miesięce przed aresztowaniem Mario Chiesa spotkał się w swym biurze z prokuratorem Antonim Di Pietro.
Antonio Di Pietro stanie się w niebawem symbolem operacji Mani Pulite i osobą bardzo popularną, która wejdzie do polityki włoskiej.
Prokurator Di Pietro nie jest osoba pierwszą z brzegu: pracował wcześniej jako cywil we Włoskich Siłach Powietrznych, a jako agent CIA spotkał się na Seszelach z włoskim aferzystą Francesco Pazienza.
Od wielu lat utrzymywał kontakty z włoskim wywiadem i jest rzeczą dziś pewną, że należał do ochrony generała Carlo Alberto Dalla Chiesa w czasie jego ostatniej i tragicznej misji jako Prefekta Palermo, kiedy to ochronę generała, z rąk karabinierów przejęła włoska policja.
«Czyste Ręce» – koniec Pierwszej Republiki Włoskiej i początek Drugiej
https://en.wikipedia.org/wiki/Mani_pulite
https://en.wikipedia.org/wiki/Antonio_Di_Pietro
Pierwsze silne uderzenie osaczających Włochy zostało skierowane w stronę Bettino Craxi’ego i przybrało formę oskarżenia go o manipulacje przetargami oraz nielegalne finansowanie partii.
https://en.wikipedia.org/wiki/Bettino_Craxi
«Plan destabilizujący» Państwo Włoskie, będący w trakcie realizacji w tymże kluczowym 1992 roku (który znany jest włoskiemu Ministerstwu Spraw Wewnętrznych tak dobrze, że stawia ono w stan alarmu wszystkie włoskie prefektury) dokonuje w owym momencie skoku jakościowego, biorąc tym razem na cel osobę Giulio Andreottiego.
https://en.wikipedia.org/wiki/Giulio_Andreotti
17 marca 1992 roku umiera podczas zamachu w Palermo – europoseł Salvo Lima,udający się na konferencję, w której bierze udział wspomniany co tylko Andreotti. Salvo Lima, znacząca osobistość Demokracji Chrześcijańskiej jest głównym sycylijskim eksponentem frakcji partyjnej popierającej Andreottiego; jest czymś w rodzaju «alter ego» Andreottiego na Sycylii.
https://en.wikipedia.org/wiki/Salvatore_Lima
Zabójstwo Limy jest prototypem zamachów jakie zakrwawią Włochy w latach 1992 – 1993. Będzie to operacja realizowana we współpracy mafii «Cosa Nostra» i tajemniczej «Falange Armata», za plecami której ukrywają się tzw. służby wywiadowcze (określane jako «skrzywione»), zależące w sposób bezpośredni od CIA i MI6. Zabójstwo Limy nie tylko zniesławia Andreottiego pomówieniami o jego rzekomo bliskie powiazania z mafią, ale także – w zwiazku z rychłymi i istotnymi terminami politycznymi – wysyła wyraźne przesłanie do Parlamentu Włoskiego.
https://en.wikipedia.org/wiki/Falange_Armata
Faktycznie, Włochy znajdują się w samym środku kampanii wyborczej do obu Izb Parlamentu, które – po ich odnowie – zajmą się wyborem nowego prezydenta Państwa. W tym samym czasie, jak zresztą podczas podczas całego pamiętnego roku 1992, Włochy stają się celem ataków spekulacji finansowej, za którą ukrywa się ten sam ryżyser, który jest odpowiedzialny za masakry określane oficjalnie jako «mafijne».
W marcu włoska lira słabnie – w stosunku do niemieckiej marki – w znaczący sposób i ma to miejsce aż do momentu w którym Włosi idą do urn wyborczych.
Wyniki wyborów są następujące: DC – 30 %, PDS 16 %, PSI 14 %.
Na swym stanowisku pozostaje jednakże dawny rząd Andreottiego VII, w oczekiwaniu na decyzję Parlamentu co do wyboru Prezydenta. 13 maja, w obydwu Izbach rozpoczyna się decydujące dla losów Pierwszej Republiki głosowanie.
Na scenę powracają więc tajne służby specjalne i w Kraju dochodzi do kolejnego zabójstwa, które natychmiast uznane jest jako drugie – po morderstwie posła Salvo Limy – przesłanie dla Włoch.
23 maja 1992 roku na trasie A29, w Capaci niedaleko Palermo dochodzi do masakry, w której ginie walczący z mafią sędzia Giovanni Falcone, jego żona i 3 ochroniarzy. Ojcostwo zajścia przypisuje sobie Cosa Nostra i tajemnicza Falange Armata.
Pojawia się jednakże w tymże zamachu interesująca osobliwość: choć zdalnie sterowaną eksplozję bomby powoduje mafioso Giovanni Brusca – jej twórcą jest Pietro Rampulla, były członek formacji «Ordine Nuovo, mający powiązania z prawicą przewrotową. Mamy więc do czynienia z tym samym kontekstem prawicy ekstremistycznej oraz wywiadu, który stał się humusem dla masakry na Piazza Fontana w Mediolanie w roku 1969.
https://en.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Falcone
https://en.wikipedia.org/wiki/Capaci_bombing
https://it.wikipedia.org/wiki/Pietro_Rampulla
https://it.wikipedia.org/wiki/Ordine_Nuovo_(movimento)
https://en.wikipedia.org/wiki/Piazza_Fontana_bombing
Zabicie Giovanniego Falcone miało prawie że z całą pewnością dwa cele: piewszym był zamiar sterowania włoskim Parlamentem, który miał wkrótce wybrać nowego Prezydenta Republiki, drugim zaś przerwanie działalności sędziego, który po zakończeniu Maxi-procesu w styczniu 1992 potwierdził istnienie powiazań miedzy mafią, włoskim tzw. «skrzywionym» wywiadem i służbami atlantyckimi.
https://en.wikipedia.org/wiki/Maxi_Trial
28 maja 1992 roku dziennik «La Repubblica» donosił:
«Podczas swej wizyty we Włoszech, prezydent USA George Bush poprosił o możliwość spotkania się z palermitańskim sędzią Giovannim Falcone. Jak widać, sława włoskiego sędziego zaangażowanego od kilku lat w śledztwa przeciwko mafii, dotarła również do Białego Domu. Prośba Busha została spełniona. (…) Żadna informacja na temat spotkania nie przeciekła do mass mediów.»
Należy postawić pytanie: W jakiej roli Bush senior spotkał się z sędzią Falcone: W roli prezydenta USA, czy też w roli byłego dyrektora CIA?
Prawie że z pewnością trzeba stwierdzić, że obydwaj rozmówcy nie znaleźli wspólnego języka, ponieważ po miesięcu od rozmowy, tj. 21 czerwca 1989 roku dzienniki telewizyjne doniosły o nieudanym zamachu w moejscowości Addaura pod Palermo. Na skałach morskich, w pobliżu willi wynajętej przez sędziego Falcone odnaleziono wtedy 58 lasek trytolu.
Wydarzenie to spowoduje, iż Falcone zacznie mówić o «specach od koronkowej roboty», sugerując w ten sposób, iż mafia sycylijska używana jest przez całkowicie różne od niej elementy, posiadające zupełnie inne od mafijnych cele.
Zanmach w Adaurze
https://it.wikipedia.org/wiki/Attentato_dell%27Addaura
http://www.wikimafia.it/wiki/index.php?title=Fallito_Attentato_dell%27Addaura
VDEO – 2 części: Nieudany zamach na sędziego Giovanni Falcone w Addaurze
Falcone stwierdza wówczas:
«Prawdopodobnie istnieją powiązania pomiedzy kierownictwem struktury Cosa Nostra i tajnymi ośrodkami władzy mającymi inne od mafijnych interesy».
To te właśnie «umysły od koronkowej roboty» – ukrywając się za parawanem mafii zabijają najpierw Salvo Lima, a następnie Giovanni Falcone i będą kontynuować zamachy również w roku 1993.
Uzasadnieniem ataków z pewnością nie jest sprzeciw wobec ustawy 41 bis i jej skutków w postaci więzienia o zaostrzonym rygorze dla mafiozów (jak podaje wersja oficjalna), ale chęć dyktowania warunków Włochom, tak, by można było w ten sposób narzucić Państwu obcą agendę polityczną i gospodarczą.
W 2 dni po zamachu włoski Parlament wybiera 16 – ego Prezydenta Państwa. Staje się nim Oscar Luigi Scalfaro, były minister spraw wewnętrznych. (…)
Wybór Scalfaro odgrywa decydującą rolę, jako że to Scalfaro, wślizgując się w “szczeliny” pomiędzy partiami trzymanymi za twarz przez dochodzenia sądowe w toku, uniemożliwi Bettino Craxiemu stanie się premierem i odemknie drzwi Pałacu Chigi (siedziba włoskiego rządu) Giulianowi Amato.
28 czerwca 1992 roku zostaje zaprzysiężony pierwszy rząd premiera Amato, który przejdzie do historii za sprawą wprowadzenia przymusowego cięcia depozytów na rachunkach bankowych, wykrwawienia Banku Włoch, ustawy budżetowej austerity (nazywanej we Włoszech «krew i łzy»), oraz rozpoczęcia – prowadzonego pod uważnym okiem wielkich angloamerykańskich banków komercyjnych – sezonu prywatyzacji.
«Umysły od koronkowej roboty» z zadowoleniem obserwują w tym czasie rozwój włoskiej sytuacji politycznej i gospodarczej. Są tak bardzo pewne siebie, iż obnosząc się ze swą pychą realizują imprezę, której zaistnienie wcześniej byłyby niewyobrażalne. W luce czasowej pomiędzy wyborem Scalfaro i powołaniem Amato – 2 czerwca 1992 roku przybija do portu w Civitavecchia jacht Britannia, będący własnością korony brytyjskiej. Dziennik «La Repubblica», w swej długiej relacji zatytułowanej «Pałac królewski na morzu – romantyczny i spartański», donosi:
«Królowej nie ma na pokładzie, jako że pozostawiła swój statek w Palermo i wróciła do Londynu samolotem. Stwierdziła jednakże, iż jest bardzo zadowolona z faktu goszczenia na swym jachcie setki zaproszonych tam wybitnych osobistości włoskich – managerów państwowych, ekonomistów, bankierów oraz kierownictwa Skarbu Włoskiego – którzy pojawili się tam w celu uczestniczenia w seminarium na temat prywatyzacji. Wyjaśniamy kwestię prywatyzacji. Otóż pomocną dłoń wraz z oczywistym zainteresowaniem, jak chodzi o podpisanie możliwych transakcji, zaoferowali tak eksperci angielscy jak i prezydenci dwóch banków komercyjnych, należących do najstarszych tego rodzaju instytucji na świecie, tj. banku Baring i banku Warburg, który był kiedyś bankiem Bismarcka. Beniamino Andreatta, paląc cygaro, z uśmiechem stwierdza, że ‘wykorzystanie symboli królewskich do akcji promocyjnych jest rzeczą wyborną’».
Beniaminowi Andreattcie, w którego szkole uformowały się takie osobistości jak Mario Monti i Romano Prodi, towarzyszą miedzy innymi Giovanni Bazoli – prezydent Banco Ambroveneto, Gabriel Cagliari – prezydent ENI, Luigi Spaventa – ex komunista i ekonomista oraz Mario Draghi – dyrektor generalny Skarbu Państwa. (…)
Są to nazwiska, których nie wolno zapominać, jako że – biorąc udział w latach 1992 – 1993 w spekulacjach i prywatyzacjach – odegrali oni pierwszoplanowe role jak chodzi o roztrwonienie włoskiego majątku narodowego.
Gwoli wyjaśnienia: niewielu eksponentów dawnego Pentapartito zadowolone jest z sytuacji, w której widzą Włochy pod atakiem piratów należących do wysokiej finansjery.
Z tego powodu jest rzeczą konieczną przypomnienie Rzymowi o tym, że Kraj trzymany jest w owym czasie w szachu.
W jaki sposób odbywa się to przypominanie?
Otóż przy pomocy tzw. masakr «mafijnych» – coraz to bardziej agresywnych i widowiskowych.
Na przełomie czerwca i lipca, spekulacja – niewidzialna broń w rękach «speców od koronkowej roboty», atakuje włoską lirę oraz obligacje rządowe. Pretekstem dla ofensywy giełdowej staje się Dania, która 2 czerwca 1992 roku, przy pomocy referendum, odrzuca ratyfikację Traktatu z Maastricht. Wartość liry spada aż do granic dopuszczanych przez Europejski System Walutowy. Cieszący się złą sławą Goldma Sachs przewiduje, że lira zostanie wkrótce zdewaluowana i nie myli się. Jednakże zanim do tego dojdzie, rezerwy Banku Włoskiego i oszczędności Włochów zostaną w sposób metodyczny splądrowane.
Z 9 na 10 lipca 1992 roku rząd pod przewodnictwem Giuliano Amato realizuje sławne cięcie depozytów na rachunkach bankowych, a następnie ogłosi manewr oszczędnościowy opiewający na 30 000 mld lirów. Minister Bilansów – Franco Reviglio stwierdzi wtedy: «Znajdujemy się w dramatycznej sytuacji, na krawędzi poważnego kryzysu finansowego».
Reviglio obiecuje jednocześnie, że rząd uzdrowi finanse bez użycia środków inflacyjnych.
W jaki sposób ma to zrobić?
11 lipca przedsiębiorstwa państwowe ENI, ENEL, IRI, INA zostały przekształcone w Spa i rząd oświadcza, że Państwo Włoskie gotowe jest zejść poniżej 51 % udziału w spółkach. Ucieszony minister mówił wtedy w wywiadach dla Financial Times i dla Wall Street Journal, że we Włoszech odbywa się «rewolucja kopernikańska».
Niemniej jednak dalej okazuje się konieczne trzymanie Kraju w szachu przy pomocy spekulacji i bomb i zabójstw osobistości włoskich.
19 lipca 1992 roku, w Palermo wybucha fiat 126 wypełniony 90 kilogramami semtexu. Podczas zamachu ginie Paolo Borsellino – kolejny sędzia walczący z mafią – razem z sędzią umiera 5 jego ochroniarzy.
https://en.wikipedia.org/wii/Paolo_Borsellino
https://en.wikipedia.org/wiki/Via_D%27Amelio_bombing
Podobnie jak w przypadku sędziego Giovanni Falcone cel akcji jest podwójny: chodzi o ograniczenie dochodzeń sędziów palermitańskich do kontekstu wyłącznie sycylijskiego, tak by uniemożliwić wyjście na jaw roli w przestępstwach mafijnych tak tajnych służb angloamerykańskich jak i włoskich, jak również o potwierdzenie, że Włochy trzymane są w szachu.
To, że mafia nie jest odpowiedzialna za zabójstwo sędziego Borsellino ale pewne odgałęzienia włoskich służb wywiadowczych stwierdza sam Totò Riina (szef mafii Cosa Nostra) w roku 2009, o czym pisze «La Repubblica» w artykule zatytułowanym «Riina wypowiada się na temat śmierci Borsellino i stwierdza: ‘To oni go zamordowali’».
W wywiadzie przeprowadzonym z adwokatem Riiny (Riinie przypisywane są wszystkie masakry lat 1992 – 1993) pada pytanie:
«Czy Pański klient mówił kiedykolwiek coś na temat tajnych służb?»
Adwokat odpowiada:
«Często, nawet bardzo często opowiadał mi o tych, którzy znajdowali się na zamku Utvegio na górze Montepellegrino (góra wznosi się nad miastem Palermo). Czytając wielokrotnie dokumenty procesu Riina przedstawił mi swe wątpliwości. Stwierdził, że nigdy nie pojmował faktu, iż po eksplozji samochodu pułapki na ulicy D’Amelio w Palermo, która zabiła prokuratora Bosellino – zamarły całkowicie wszystkie połączenie telefoniczne, tak te prowadzące do wewnątrz jak i te z zewnątrz Zamku Utvegio».
Jakie znaczenie ma Zamek Utvegio na górze Montepellegrino?
Niewiele osób wie wtedy o czym mówi Riina, ale po upływie 2 lat, zawsze ta sama «La Repubblica» informuje o tym jak należy odczytać treść tajemniczego grypsu.
Mówi o tym artykuł z listopada 2011 zatytułowany «W roku 1992, na Zamku Utvegio urzędował funkcjonariusz SISDE»
(SISDE to wywiad włoski, a wybuch samochodu pułapki na ulicy D’Amelio był prawdopodobnie zdalnie sterowany z Montepellegrino):
«Po latach hipotez i podejrzeń prokuratura w Caltanissetta, która prowadzi śledztwo w sprawie masakry na ulicy D’Amelio w Palermo (zabójstwo sędziego Borsellino) ustaliła szczegóły odnoszące się do dawnej administracji szkoły dla mangerów, jaką jest CERISDI (Centro Ricerche e Studi Direzionali) (której siedziba znajduje się na zamku Utvegio na górze Montepellegrino). Jest rzeczą sprawdzoną, iż w roku 1992 w stałym składzie personelu szkoły znajdował się agent wywiadu».
https://en.wikipedia.org/wiki/Salvatore_Riina
http://www.italianways.com/the-castle-of-utveggio-the-pink-madness-overlooking-palermo/
SISDE – włoski wywiad cywilny
https://it.wikipedia.org/wiki/Servizio_per_le_informazioni_e_la_sicurezza_democratica
SISMI – włoski wywiad wojskowy
https://it.wikipedia.org/wiki/Servizio_per_le_informazioni_e_la_sicurezza_militare
We Włoszech rządzą więc «spece od koronkowej roboty», którzy wykorzystują do realizacji zabójstw i masakr – prowadzonej według ich planu – włoskie tajne służby.
Mafiozi naciskają jedynie guzik (powodujący wybuch bomby), albo tylko sądzą, że naciskają tenże guzik (co dotyczy Giovanniego Brusca i Giuseppe Graviano – osób rzekomo odpowiedzialnych za śmierć Falcone i Borsellino), ponieważ zainicjowanie eksplozji ładunków wybuchowych mogło być spowodowane na odległość przez członków SISMI o SISDE, którzy do dnia dzisiejszego pozostają w ukryciu.
Po zabójstwie sędziego Borsellino rząd premiera Amato decyduje się na reakcję – wykonując najprawdopodobniej otrzymane z zewnątrz polecenia.
Rozpoczyna się operacja «Vespri Siciliani», wskutek której wysłane zostaje na Sycylię około 8 000 żołnierzy. W kilka miesiecy później zostaje zaaresztowany boss mafijny Totò Riina. Dochodzi do tego, ponieważ tak mafia jak i Sycylia zostały do owego momentu w pełni wykorzystane.
Masakry powrócą we Włoszech w roku 1993 – tym razem na półwyspie a oficjalnym zleceniodawcą zamachów bombowych (mających za zadanie zbudowanie strategii napięcia) stanie się jeszcze inny boss, do dziś ukrywający się – Matteo Messina Denaro. (…)
https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Sicilian_Vespers_(1992%E2%80%9398)
https://it.wikipedia.org/wiki/Matteo_Messina_Denaro
Teren został przygotowany w sposób kompetentny i piraci z City oraz z Wall Street są gotowi do inkasowania zarobku.
W ostatnim tygodniu sierpnia marka niemiecka kosztuje 765 liry, co stanowi pułap dozwolony przez Europejski System Walutowy. Letni wolumen obrotów finansowych jest niewielki, co ułatwia realizację operacji spekulatywnych, w których udział bierze mała ilość wielkich podmiotów.
Ten sam schemat zostanie zastosowany we Włoszech w lecie 2011, kiedy to spread zwiększy się tak drastycznie, że stanie się możliwe przygotowanie gruntu do usunięcia Silvio Berlusconiego i zastąpienia go Mario Montim (który był uczniem wspomnianego wcześniej Beniamina Andreatta).
W obliczu spekulacji Bank Włoski zarządzany wówczas przez Carlo Azeglio Ciampiego, zamiast przyjąć do wiadomości, iż obrona kursu jest niemożliwa, kontynuuje skupowanie liry i sprzedawanie obcych walut, znajdujących się w jego kasach.
W ciągu 9 miesięcy Bank trwoni 30 000 mld lir – równowartość manewru «krew i łzy» przeprowadzonego przez Amato – zanim prezydent Rady Ministrów ogłosi 13 września 1992 roku, że lira opuściła Europejski System Walutowy, tracąc na wartości 7 %. «Przepowiednia» Goldman Sachs okazuje się prawidłowa.
Straty poniesione przez Bankitalia są jednakowoż zarobkiem o tej samej wysokości dla spekulantów, czyli dla bandy Andreatty, Bazoliego i Draghi we Włoszech, a nade wszystko dla wielkich piratów finansjery angielskojęzycznej, wsród której pojawia się nazwisko George’a Sorosa.
«La Repubblica» pisze wtedy o Sorosie:
«Życie w zawodzie tradera, wiele miliardów ale bez jakichkolwiek spisków. Przeszedł do historii finansjery dzięki kolosalnej spekulacji o wartości 10 miliardów marek, zrealizowanej po upadku Muru Berlińskiego».
Spiski jednakże istnieją i nazywają się np. «Tangentopoli» i masakry «mafijne».
Włochy znajdują się w opisywanym momencie poza Europejskim Systemem Walutowym, pomimo to zażarci europeiści powtarzają obsesyjne, że «Europa» to okazja, która nie powtórzy się, sposobność, która zdarza się raz w życiu».
W jesieni 1992 roku Amato skład wniosek o zaufanie dla manewru austerity («krew i łzy») – chodzi o ustawę budżetową wysokości 93 000 mld lirów, tj. mającą równowartość 6 % PKB.
Jest to największa korekta rachunków państwowych przeprowadzona do tej pory w Kraju. Oszczędności Włochów zostają złożone na ołtarzu bruxelskim, pod usatysfakcjonowanym okiem spekulantów, którzy zabierają się za kupno BTP tj. włoskich obligacji rządowych oraz pieniądza włoskiego (które osiągnęły minimum) i czekają na duży zarobek, który pojawi się kiedy Btp i lira zaczną nabierać wartości. Dla «speców od koronkowej roboty» zapowiada się jeden z najbardziej rentownych lat w ostatnim okresie.
Osobą, która już w roku 1992 w świetny sposób rozumiała to, co się wtedy we Włoszech odbywało oraz otwarcie o tym pisała i mówiła w wywiadach – aż do swej śmierci w roku 2000 – był Bettino Craxi – sekretarz PSI, tj Włoskiej Partii Socjalistycznej.
W związku z tym, w artykule opublikowanym na łamach dziennika «La Repubblica» były premier Włoch stwierdzał:
«Funkcjonuje niewidzialna ręka, która rządzi naszym światem… We Włoszech realizowana jest strategia ekstremizmów przeciwstawnych, w której bodźce tak prawicowe jak i lewicowe rywalizują ze sobą – w sposób na szczęście jeszcze chaotyczny – w kierunku projektu zmiany na razie niezdefiniowanej wyraźnie…
Projektem tym kieruje więcej niż jedna ręka; działa kilka centrów sił ekonomicznych, finansowych i wydawniczych. Mamy do czynienia z eksponentami władzy, które pragną mieć wolną rękę – oczyszczając teren z partii politycznych, po to, by wykorzystać Włochy do własnych celów, przekształcając je w demokrację elitarystyczną».
Sekretarz PSI opowiada we wrześniu tego tragicznego roku o tym jak buduje się NWO, którego zatrute owoce spożywamy dziś: pisze o dominacji oligarchii atlantyckiej w Europie i we Włoszech, o dyktaturze 1 %, supremacji finansjery, dezindustrializacji, powszechnego zubożenia, strategii nieprzerwanego napięcia oraz masowej imigracji.
Bettino Craxi miał zbyt otwarty i zbyt błyskotliwy umysł. Rzeczą konieczną staje się zakneblowanie go. 1 grudnia 1992 roku sekretarz PSI otrzymuje nakaz aresztowania. Prokuratura Mediolanu oskarża Craxiego o paserstwo, korupcję i pogwałcenie ustawy o finansowaniu partii politycznych.
W ten sposób kończy się rok 1992. Włochy pogrążają się w głębokiej recesji, przemysł państwowy jest rozmontowywany, haniebne prywatyzacje są w toku, «Pentapartito» umiera, terroryzm realizowany przez służby specjalne szaleje jak nigdy dotąd, «mafioso» Andreotti zostaje usunięty z Kwirynału, natomiast «łapówkarz» Craxi znajduje się w poważnych kłopotach.
Czy na tym się skończyło?
W żadnym wypadku, a to dlatego, że geneza II Republiki dopiero się zaczyna, więc «spece od koronkowej roboty»przygotowują dla Włoch rok 1993, w którym eksplozje bomb powtórzą się… będą miały miejsca zamachy «mafijne» w Rzymie (via Fauro), we Florencji (via Georgofili), w Mediolanie (via Palestro) i w jeszcze kilka innych miastach…
Uczta Baltazara 