Porwanie Hawajów

(przekład automatyczny)

Larry Romanoff – 6 sierpnia 2023 r

UWAGA: Pierwsza część jest adaptacją artykułu w The Hawaiian Nation.[1]

Niewiele osób wie, że Królestwo Hawajów nadal istnieje jako państwo narodowe, że ma swoich obywateli, wydaje własne paszporty i utrzymuje własne stosunki dyplomatyczne. Niewiele osób wie, że Hawaje nie są prawnie stanem USA i że Królestwo od ponad 100 lat próbuje położyć kres nielegalnej okupacji Hawajów przez Stany Zjednoczone. Oto historia.

Porwanie kraju

14 stycznia 1893 roku Minister Stanów Zjednoczonych przydzielony do suwerennego i niezależnego Królestwa Hawajów spiskował z małą grupą niehawajskich mieszkańców Królestwa Hawajów, w tym obywatelami Stanów Zjednoczonych, i przy nieuprawnionym wsparciu USA Marynarki Wojennej, aby obalić tubylczy i praworządny rząd Hawajów. Wkrótce potem, uwięziona i poinformowana o ryzyku rozlewu krwi, królowa Liliuokalani została zmuszona do zrzeczenia się kontroli nad swoim królestwem na rzecz rządu Stanów Zjednoczonych. W przesłaniu do Kongresu z 18 grudnia 1893 roku Prezydent Grover Cleveland określił takie akty jako „akt wojny, popełniony przy udziale przedstawiciela dyplomatycznego Stanów Zjednoczonych i bez upoważnienia Kongresu” i przyznał, że przez takie akty rząd pokojowego i przyjaznego ludu został obalony.

Oszukańcze stworzenie amerykańskiego „państwa”

„Proces państwowości” dla Hawajów był podwójnym oszustwem. Nie tylko nie zapewnił prawidłowego zestawu wyborów do głosowania, ale zapewnił siłę głosu głównie Amerykanom – a nie samym Hawajczykom. ONZ wyjaśniła, że ​​​​samorząd oznacza dawanie mieszkańcom danego terytorium wyboru, w jaki sposób będą odnosić się do ONZ – integracja, wolne zrzeszanie się lub niezależność. Ten proces samorządności miał na celu zerwanie łańcuchów kolonizacji. Ale zamiast pozwolić na wybory wymagane przez ONZ, Stany Zjednoczone ograniczyły wybór do „integracji”. W 1959 roku postawił przed narodem tylko pytanie: „Czy Hawaje mają zostać natychmiast przyjęte do Unii jako państwo?” Uprawnionymi wyborcami w tym procesie byli obywatele USA, którzy mieszkali na Hawajach przez co najmniej rok. Od amerykańskiej inwazji i aneksji oraz podczas jej 60-letniej obserwacji tysiące wyemigrowało na Hawaje, wielu z armią amerykańską. Wszyscy Hawajczycy, którzy byli lub przyjęli obywatelstwo amerykańskie, mogli głosować. Ale ci, którzy odważyli się ogłosić się obywatelami Hawajów, odmawiając przyjęcia narzuconego obywatelstwa amerykańskiego, nie mogli głosować. I tak Hawaje stały się 50. stanem USA.

Hawaje nie są prawnie stanem USA

Łatwo jest znaleźć odwagę niezbędną do poparcia stanowiska moralnego, jeśli przynosi ono korzyść. Prawdziwa odwaga moralna objawia się jednak wtedy, gdy ktoś zdecyduje się wspierać to, co jest moralnie i etycznie słuszne, nawet jeśli takie stanowisko przynosi czyjąś szkodę. Obywatele Stanów Zjednoczonych znajdują się obecnie w takiej sytuacji, zmuszeni wybierać między stanowiskiem moralnym a etycznym, które niesie ze sobą potencjalne niedogodności, a wspieraniem status quo i koniecznością przyznania przed sobą, że nie są mistrzami sprawiedliwość, jaką sobie wyobrażają. Pod koniec tego artykułu będziesz wiedział, kim jesteś. Rzeczywistość jest jednak taka, że ​​w świecie, w którym narody są związane rządami prawa w takim samym stopniu jak obywatele narodów (jeśli nie bardziej), prawda jest zupełnie inna. Prawda jest taka, że ​​każdy krok na drodze Hawajów od suwerennego i niepodległego narodu, przez zaanektowane terytorium, aż do państwa, odbywał się z naruszeniem obowiązujących wówczas praw i traktatów, bez względu na życzenia Hawajczyków. Wiele osób, w tym prezydent Grover Cleveland, sprzeciwiało się aneksji Hawajów. Ale ostatecznie zwykła chciwość i interes militarny zwyciężyły nad wszelkimi obawami, prawami moralnymi i legalnością. Legalny rząd Hawajów został obalony pod groźbą użycia amerykańskiej siły militarnej. Hawaje zostały skradzione jej narodowi na korzyść zamożnych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni wymyślono po fakcie. ( bez względu na życzenia Hawajczyków. Wiele osób, w tym prezydent Grover Cleveland, sprzeciwiało się aneksji Hawajów. Ale ostatecznie zwykła chciwość i interes militarny zwyciężyły nad wszelkimi obawami, prawami moralnymi i legalnością. Legalny rząd Hawajów został obalony pod groźbą użycia amerykańskiej siły militarnej. Hawaje zostały skradzione jej narodowi na korzyść zamożnych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni wymyślono po fakcie. ( bez względu na życzenia Hawajczyków. Wiele osób, w tym prezydent Grover Cleveland, sprzeciwiało się aneksji Hawajów. Ale ostatecznie zwykła chciwość i interes militarny zwyciężyły nad wszelkimi obawami, prawami moralnymi i legalnością. Legalny rząd Hawajów został obalony pod groźbą użycia amerykańskiej siły militarnej. Hawaje zostały skradzione jej narodowi na korzyść zamożnych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni wymyślono po fakcie. ( Hawaje zostały skradzione jej narodowi na korzyść zamożnych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni wymyślono po fakcie. ( Hawaje zostały skradzione jej narodowi na korzyść zamożnych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni wymyślono po fakcie. (Powyżej jest flaga Hawajów – Niepodległego Państwa, które nadal istnieje ).

Rzeczywistość jest jednak taka, że ​​w świecie, w którym narody są związane rządami prawa w takim samym stopniu jak obywatele narodów (jeśli nie bardziej), prawda jest zupełnie inna. Prawda jest taka, że ​​każdy krok na drodze Hawajów od suwerennego i niepodległego narodu, przez zaanektowane terytorium, aż do państwa, odbywał się z naruszeniem obowiązujących wówczas praw i traktatów, bez względu na życzenia Hawajczyków. Wiele osób, w tym prezydent Grover Cleveland, sprzeciwiało się aneksji Hawajów. Ale ostatecznie zwykła chciwość i interes militarny zwyciężyły nad wszelkimi obawami, prawami moralnymi i legalnością. Legalny rząd Hawajów został obalony pod groźbą użycia amerykańskiej siły militarnej. Hawaje zostały skradzione jej narodowi na korzyść zamożnych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni wymyślono po fakcie. (Zdjęcie przedstawia pracowników na polach trzciny cukrowej. Kiedy władzę przejęły Stany Zjednoczone, powszechne było używanie biczów.)

Rząd Hawajów został obalony 17 stycznia 1893 roku przez stosunkowo niewielką grupę mężczyzn, w większości Amerykanów z urodzenia lub pochodzenia. Przejęli kontrolę nad wyspami przy wsparciu żołnierzy amerykańskich wysłanych na brzeg z okrętu wojennego w porcie w Honolulu. Tej „wyższej sile Stanów Zjednoczonych Ameryki” królowa Liliuokalani w ramach protestu ustąpiła ze swojego tronu, aby uniknąć rozlewu krwi. Ufała, że ​​rząd Stanów Zjednoczonych naprawi zło, które zostało wyrządzone jej i Hawajczykom. Kim była ta grupa amerykańskich mężczyzn i dlaczego obalili rząd? Krewni Boba Dole’a i cukier. Cukier był zdecydowanie głównym wsparciem wysp, a zyski i dobrobyt opierały się na korzystnych traktatach ze Stanami Zjednoczonymi, głównym rynkiem hawajskiego cukru, tworząc potężne powiązania gospodarcze. Właścicielami plantacji byli m.in. w większości potomkowie pierwotnych rodzin misyjnych, które sprowadziły religię na wyspy w ślad za statkami wielorybniczymi. Kiedy na wyspy przybyła własność prywatna, rodziny misjonarskie stały się właścicielami znacznej jej części! Hawaje mają niewiele bogactw mineralnych, więc ziemia była użyteczna tylko dla rolnictwa. W czasach, gdy niechłodzone żaglowce były jedynym środkiem transportu produktów na kontynent amerykański, cukier i, w mniejszym stopniu, orzechy kokosowe były jedynymi produktami, które mogły przetrwać czas podróży morskiej. Hawaje mają niewiele bogactw mineralnych, więc ziemia była użyteczna tylko dla rolnictwa. W czasach, gdy niechłodzone żaglowce były jedynym środkiem transportu produktów na kontynent amerykański, cukier i, w mniejszym stopniu, orzechy kokosowe były jedynymi produktami, które mogły przetrwać czas podróży morskiej. Hawaje mają niewiele bogactw mineralnych, więc ziemia była użyteczna tylko dla rolnictwa. W czasach, gdy niechłodzone żaglowce były jedynym środkiem transportu produktów na kontynent amerykański, cukier i, w mniejszym stopniu, orzechy kokosowe były jedynymi produktami, które mogły przetrwać czas podróży morskiej.

Ale Stany Zjednoczone w 1826 roku uznały Hawaje za suwerenne państwo i nałożyły zwyczajowe cła importowe na cukier pochodzący z wysp. Zmniejszyło to zyski plantacji cukru. Rzeczywiście, jako obywatele amerykańscy, właściciele plantacji byli zirytowani faktem, że rząd USA faktycznie czerpał większe zyski z ich cukru niż sami właściciele plantacji. Aby uniknąć cła, właściciele plantacji musieli przestać być odrębnym i suwerennym krajem. W 1887 roku, za panowania brata Liliuokalaniego, króla Kalakaua, grupa plantatorów i biznesmenów pragnących kontrolować królestwo zarówno pod względem politycznym, jak i ekonomicznym, utworzyła tajną organizację, Ligę Hawajską. Członkostwo (tylko kilkaset, w porównaniu do 40, 000 rdzennych Hawajczyków w królestwie) był głównie Amerykaninem, kierowanym przez Lorrina A. Thurstona, prawnika i wnuka misjonarza. Ich celem na razie było „zreformowanie” monarchii. Ale to, co było „reformą” dla Amerykanów, było zdradą dla mieszkańców Hawajów, którzy kochali i szanowali swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem narodu hawajskiego i utrzymaniem niepodległości królestwa. Nie widzieli powodu, aby rezygnować ze swojej niepodległości wyłącznie po to, by jeszcze bardziej wzbogacić i tak już bogatych Amerykanów. prawnik i wnuk misjonarz. Ich celem na razie było „zreformowanie” monarchii. Ale to, co było „reformą” dla Amerykanów, było zdradą dla mieszkańców Hawajów, którzy kochali i szanowali swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem Hawajów i utrzymaniem niezależności królestwa. Nie widzieli powodu, aby rezygnować ze swojej niepodległości wyłącznie po to, by jeszcze bardziej wzbogacić i tak już bogatych Amerykanów. prawnik i wnuk misjonarz. Ich celem na razie była „zreformowanie” monarchii. Ale to, co dla Amerykanów było „reformą”, było zdradą narodu Hawajów, który kochał i szanował swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem narodu hawajskiego i utrzymaniem niepodległości królestwa. Nie widzieli powodu, aby rezygnować ze swojej niepodległości wyłącznie po to, by jeszcze bardziej wzbogacić i tak już bogatych Amerykanów. Ale to, co dla Amerykanów było „reformą”, było zdradą narodu Hawajów, który kochał i szanował swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem narodu hawajskiego i utrzymaniem niepodległości królestwa. Nie widzieli powodu, aby rezygnować ze swojej niepodległości wyłącznie po to, by jeszcze bardziej wzbogacić i tak już bogatych Amerykanów. Ale to, co dla Amerykanów było „reformą”, było zdradą narodu Hawajów, który kochał i szanował swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem narodu hawajskiego i utrzymaniem niepodległości królestwa. Nie widzieli powodu, aby rezygnować ze swojej niepodległości wyłącznie po to, by jeszcze bardziej wzbogacić i tak już bogatych Amerykanów. Dwóch ostatnich królów Hawajów zostało faktycznie wybranych na ten urząd w demokratycznym głosowaniu. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem Hawajów i utrzymaniem niezależności królestwa. Nie widzieli powodu, aby rezygnować ze swojej niepodległości wyłącznie po to, by jeszcze bardziej wzbogacić i tak już bogatych Amerykanów. Dwóch ostatnich królów Hawajów zostało faktycznie wybranych na ten urząd w demokratycznym głosowaniu. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem narodu hawajskiego i utrzymaniem niepodległości królestwa. Nie widzieli powodu, aby rezygnować ze swojej niepodległości wyłącznie po to, by jeszcze bardziej wzbogacić i tak już bogatych Amerykanów.(Zdjęcie przedstawia statki wojskowe USA zakotwiczone w porcie w Honolulu.)

Amerykańscy żołnierze piechoty morskiej z USS Philadelphia podnoszą amerykańską flagę podczas ceremonii aneksji Stanów Zjednoczonych w Pałacu Iolani w Honolulu na Hawajach. Zdjęcie Wikimedia Commons.

Bardziej radykalni członkowie Ligi Hawajskiej opowiadali się za abdykacją króla, a jeden z nich zaproponował nawet zabójstwo. Zdecydowali jednak, że król pozostanie na tronie, ale jego władza zostanie ostro ograniczona przez nową, wymyśloną przez nich konstytucję. Zabicie go byłoby ostatecznością, gdyby się nie zgodził. Wielu członków Ligi Hawajskiej należało do ochotniczej milicji Honolulu Rifles, która oficjalnie służyła rządowi Hawajów, ale potajemnie była wojskowym ramieniem Ligi Hawajskiej. Kalakaua został zmuszony do zaakceptowania nowego gabinetu złożonego z członków ligi, którzy przedstawili mu swoją konstytucję do podpisu w Pałacu Iolani. Niechętny król argumentował i protestował, ale w końcu podpisał dokument, który stał się znany jako Konstytucja bagnetowa, jak w „podpisano w punkcie”. Jak zauważył jeden z członków gabinetu, „Niewiele pozostawiono wyobraźni wahającego się i niechętnego władcy, czego mógłby się spodziewać w przypadku odmowy spełnienia stawianych mu żądań”. Konstytucja bagnetowa znacznie ograniczyła władzę króla, czyniąc go jedynie figurantem. Oddawał rzeczywistą władzę wykonawczą w ręce Rady Ministrów, której członków nie mógł już odwoływać król, a jedynie władza ustawodawcza. Zmiana tej konstytucji była także wyłączną prerogatywą legislatury. Innym celem Konstytucji Bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej większości Hawajczyków w sondażach i legislaturze. Prawi reformatorzy byli zdeterminowani, aby ocalić Hawajczyków przed samorządem. ( tego, czego może się spodziewać w przypadku odmowy spełnienia postawionych mu żądań”. Konstytucja bagnetowa znacznie ograniczyła władzę króla, czyniąc go jedynie figurantem. Oddawał faktyczną władzę wykonawczą w ręce Rady Ministrów, której członków nie mógł już odwoływać król, a jedynie legislatura. Zmiana tej konstytucji była także wyłączną prerogatywą legislatury. Innym celem Konstytucji Bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej większości Hawajczyków w sondażach i legislaturze. Prawi reformatorzy byli zdeterminowani, aby ocalić Hawajczyków przed samorządem. ( tego, czego może się spodziewać w przypadku odmowy spełnienia postawionych mu żądań”. Konstytucja bagnetowa znacznie ograniczyła władzę króla, czyniąc go jedynie figurantem. Oddawał faktyczną władzę wykonawczą w ręce Rady Ministrów, której członków nie mógł już odwoływać król, a jedynie legislatura. Zmiana tej konstytucji była także wyłączną prerogatywą legislatury. Innym celem Konstytucji Bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej większości Hawajczyków w sondażach i legislaturze. Prawi reformatorzy byli zdeterminowani, aby ocalić Hawajczyków przed samorządem. ( tylko przez Sejm. Zmiana tej konstytucji była także wyłączną prerogatywą legislatury. Innym celem Konstytucji Bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej większości Hawajczyków w sondażach i legislaturze. Prawi reformatorzy byli zdeterminowani, aby ocalić Hawajczyków przed samorządem. ( tylko przez Sejm. Zmiana tej konstytucji była także wyłączną prerogatywą legislatury. Innym celem Konstytucji Bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej większości Hawajczyków w sondażach i legislaturze. Prawi reformatorzy byli zdeterminowani, aby ocalić Hawajczyków przed samorządem. (Zdjęcie przedstawia Pałac Iolani, dom królowej Hawajów, budynek, który dziesięć lat wcześniej niż Biały Dom miał elektryczność i telefony. )

Jak zauważył jeden z członków Gabinetu: „Niewiele pozostawiono wyobraźni wahającego się i niechętnego władcy, czego może się spodziewać w przypadku odmowy spełnienia postawionych mu żądań”. Konstytucja bagnetowa znacznie ograniczyła władzę króla, czyniąc go jedynie figurantem. Oddawał faktyczną władzę wykonawczą w ręce Rady Ministrów, której członków nie mógł już odwoływać król, a jedynie legislatura. Zmiana tej konstytucji była także wyłączną prerogatywą legislatury. Innym celem Konstytucji Bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej większości Hawajczyków w sondażach i legislaturze. Prawi reformatorzy byli zdeterminowani, aby ocalić Hawajczyków przed samorządem.

(Zdjęcie pokazuje, jak Sanford Dole przekazuje suwerenność Hawajów Stanom Zjednoczonym, mimo że nie należała ona do niego prawnie. )

Przywilej głosowania nie był już ograniczony do obywateli królestwa, ale został rozszerzony na zagranicznych mieszkańców – pod warunkiem, że byli Amerykanami lub Europejczykami. Azjaci zostali wykluczeni – nawet ci, którzy zostali naturalizowanymi obywatelami. House of Nobles, wcześniej mianowany przez króla, byłby teraz wybierany, a wyborcy i kandydaci do niego musieli spełniać wysokie wymagania dotyczące własności lub dochodów – co wykluczało większość rdzennych Hawajczyków. Chociaż nadal mogli głosować na Izbę Reprezentantów, aby to zrobić, musieli przysiąc, że będą przestrzegać Konstytucji Bagnetowej. Hawajczycy stanowczo sprzeciwiali się zmniejszeniu ich głosu w rządzeniu własnym krajem i byli oburzeni ograniczeniem uprawnień monarchy oraz sposobem, w jaki narzucono mu konstytucję bagnetową. Hawajczycy, Chińczycy i Japończycy zwrócili się do króla o unieważnienie konstytucji. Samozwańczy Gabinet Reform odpowiedział, że może tego dokonać jedynie aktem legislatury – chociaż ich nowa konstytucja nigdy nie została poddana pod głosowanie. W 1889 roku młody pół-Hawajczyk, Robert W. Wilcox, zorganizował powstanie w celu obalenia konstytucji bagnetowej. Poprowadził około 80 mężczyzn, Hawajczyków i Europejczyków z bronią zakupioną przez Chińczyków, w marszu przed świtem do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania dla Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego. Samozwańczy Gabinet Reform odpowiedział, że może tego dokonać jedynie aktem legislatury – chociaż ich nowa konstytucja nigdy nie została poddana pod głosowanie. W 1889 roku młody pół-Hawajczyk, Robert W. Wilcox, zorganizował powstanie w celu obalenia konstytucji bagnetowej. Poprowadził około 80 mężczyzn, Hawajczyków i Europejczyków z bronią zakupioną przez Chińczyków, w marszu przed świtem do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania dla Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego. Samozwańczy Gabinet Reform odpowiedział, że może tego dokonać jedynie aktem legislatury – chociaż ich nowa konstytucja nigdy nie została poddana pod głosowanie. W 1889 roku młody pół-Hawajczyk, Robert W. Wilcox, zorganizował powstanie w celu obalenia konstytucji bagnetowej. Poprowadził około 80 mężczyzn, Hawajczyków i Europejczyków z bronią zakupioną przez Chińczyków, w marszu przed świtem do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania dla Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego. w przedświtowym marszu do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania przez Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego. w przedświtowym marszu do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania przez Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego.

20 stycznia 1891 roku król Kalakaua zmarł na chorobę nerek w wieku 54 lat, pozostawiając swoją siostrę Liliuokalani jako królową Hawajów, która sama bezdzietnie ogłosiła młodą księżniczkę Ka`iulani swoim następcą na tronie. Zaledwie 7 miesięcy później zmarł także mąż Liliuokalani, John Dominis, syn amerykańskiego kapitana morskiego. W następnym roku Lorrin Thurston i grupa podobnie myślących ludzi, głównie amerykańskiej krwi, utworzyli Klub Aneksyjny, planując obalenie królowej i aneksję do Stanów Zjednoczonych. Thurston udał się do Waszyngtonu, aby promować aneksję, i otrzymał zachęcającą wiadomość od prezydenta Benjamina Harrisona: „Znajdziesz tu niezwykle życzliwą administrację”. 14 stycznia 1893 roku królowa podjęła próbę ogłoszenia nowej konstytucji przywracającej władzę na tronie i prawa rdzennym Hawajom. Zaalarmowany wcześniej o zamiarach królowej przez dwóch członków jej gabinetu, Klub Aneksyjny wkroczył do akcji. Wybrano 13-osobowy Komitet Bezpieczeństwa, który miał zaplanować obalenie królowej i utworzenie rządu tymczasowego. Planując rewolucję, twierdzili, że królowa, proponując zmianę konstytucji, dopuściła się „aktu rewolucyjnego”. (Na zdjęciu Sanford Dole, prezydent tymczasowego rządu Hawajów, którego brat założył firmę Dole Pineapple. )

Amerykański okręt wojenny USS Boston przebywał w porcie w Honolulu. Mając na uwadze desant Lorrin Thurston i dwóch innych osób, zwrócili się do amerykańskiego ministra na Hawajach, Johna L. Stevensa, zdeklarowany aneksjonista. Stevens zapewnił ich, że nie będzie chronił królowej i że w razie potrzeby wyśle ​​wojska z Bostonu, „aby chronić życie i własność Amerykanów”. Powiedział też, że gdyby rewolucjoniści byli w posiadaniu budynków rządowych i faktycznie kontrolowali miasto, uznałby ich rząd tymczasowy. Należy zauważyć, że Stevens nie miał żadnej zdolności prawnej umożliwiającej uznanie nowego rządu w imieniu Stanów Zjednoczonych. Następnego dnia, 15 stycznia, Thurston powiedział Gabinetowi królowej, że Komitet Bezpieczeństwa rzuci jej wyzwanie, i dostarczył list do ministra Stevensa, w którym prosił go o wylądowanie żołnierzy z Bostonu, stwierdzając, że „bezpieczeństwo publiczne jest zagrożone, a życie i mienie są w niebezpieczeństwie.” To był punkt krytyczny. „Bezpieczeństwu publicznemu” zagrażał jedynie sam Komitet Bezpieczeństwa. Stevens nie miał podstaw prawnych do wysłania wojsk amerykańskich na ląd w mocy. Według dowolnej definicji była to inwazja z użyciem wojsk amerykańskich w celu obalenia obcego rządu. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją sprawującą tron ​​w zaufaniu do czasu osiągnięcia przez księżniczkę Ka’iulani pełnoletności. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego na Hawajach. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona, w którym prosił o uznanie Rządu Tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz przed sobą wielką szansę”. według jakiejkolwiek definicji tego słowa inwazja z udziałem wojsk amerykańskich w celu obalenia obcego rządu. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją sprawującą tron ​​w zaufaniu do czasu osiągnięcia przez księżniczkę Ka’iulani pełnoletności. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego Hawajów. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona, w którym prosił o uznanie Rządu Tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz przed sobą wielką szansę”. według jakiejkolwiek definicji tego słowa inwazja z udziałem wojsk amerykańskich w celu obalenia obcego rządu. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją sprawującą tron ​​w zaufaniu do czasu osiągnięcia przez księżniczkę Ka’iulani pełnoletności. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego Hawajów. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona, prosząc o uznanie Rządu Tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz przed sobą wielką szansę”. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją sprawującą tron ​​w zaufaniu do czasu osiągnięcia przez księżniczkę Ka’iulani pełnoletności. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego Hawajów. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona, prosząc o uznanie Rządu Tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz przed sobą wielką szansę”. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją sprawującą tron ​​w zaufaniu do czasu osiągnięcia przez księżniczkę Ka’iulani pełnoletności. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego Hawajów. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona, w którym prosił o uznanie Rządu Tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz przed sobą wielką szansę”. Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją sprawującą tron ​​w zaufaniu do osiągnięcia pełnoletności księżniczki Ka’iulani. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego Hawajów. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona, w którym prosił o uznanie Rządu Tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz przed sobą wielką szansę”. Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją sprawującą tron ​​w zaufaniu do osiągnięcia pełnoletności księżniczki Ka’iulani. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego Hawajów. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona, w którym prosił o uznanie Rządu Tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz przed sobą wielką szansę”.

(Zdjęcie przedstawia amerykańskie okręty wojenne w porcie w Honolulu.)

17 stycznia 1893 roku o zmierzchu królowa Liliuokalani w ramach protestu ustąpiła z tronu, wypowiadając następujące słowa: „Ja, Liliuokalani, z łaski Bożej i zgodnie z konstytucją Królestwa Hawajów, Królowo, niniejszym uroczyście protestuję przeciwko wszelkim i wszelkie czyny wyrządzone przeciwko mnie i konstytucyjnemu rządowi Królestwa Hawajskiego przez pewne osoby twierdzące, że utworzyły Rząd Tymczasowy dla i dla tego Królestwa. „Że poddaję się przeważającej sile Stanów Zjednoczonych Ameryki, której Minister Pełnomocny, Jego Ekscelencja John L. Stevens, spowodował lądowanie wojsk Stanów Zjednoczonych w Honolulu i zadeklarował, że poprze wspomniany Rząd Tymczasowy. „Teraz, aby uniknąć zderzenia sił zbrojnych i być może ofiar śmiertelnych, w ramach tego protestu i pod wpływem wspomnianych sił:

Należy zauważyć, że królowa oddała suwerenność Hawajów nie rewolucjonistom, ale „wyższej sile Stanów Zjednoczonych Ameryki”.To zdecydowanie postawiło Stany Zjednoczone w sytuacji prawnej polegającej na inwazji i obaleniu rządu obcego narodu bez prowokacji. Rząd Tymczasowy przejął pałac i wprowadził stan wojenny. Później na jej prośbę minister Stevens ogłosił Hawaje tymczasowym protektoratem i wywiesił amerykańską flagę nad budynkami rządowymi. Napisał do Departamentu Stanu, wzywając do aneksji, mówiąc: „Hawajska gruszka jest teraz w pełni dojrzała i to jest złota godzina dla Stanów Zjednoczonych, aby ją zerwać”. Rząd tymczasowy wynajął parowiec, a Thurston i czterech innych osób pospieszyli do Waszyngtonu z traktatem aneksyjnym w ręku. Wysłannikom królowej odmówiono pozwolenia na wypłynięcie na tym samym statku, a zanim dotarli do Waszyngtonu, prezydent Harrison wysłał już traktat aneksyjny do Senatu.

Prezydent Cleveland wysłał do Honolulu specjalnego komisarza Jamesa H. Blounta , byłego przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych Izby Reprezentantów. Zadaniem Blounta było zbadanie okoliczności rewolucji, roli, jaką odegrał w niej minister Stevens i wojska amerykańskie, oraz określenie uczuć mieszkańców Hawajów wobec rządu tymczasowego. Blount natychmiast nakazał żołnierzom wrócić na statek, a flagę amerykańską zdjąć i zastąpić flagą hawajską. W raporcie końcowym Blounta zarzucono, że minister Stevens nielegalnie spiskował w celu obalenia monarchii, co nie miałoby miejsca bez lądowania wojsk amerykańskich. Blount zalecił przywrócenie królowej, mówiąc…Niewątpliwe uczucia ludu są opowiadane za królową, przeciw rządowi tymczasowemu i przeciw aneksji . Zauważył: „O ile mogłem zaobserwować, na Wyspach nie ma ani jednego zwolennika aneksji, który byłby skłonny poddać kwestię aneksji pod głosowanie powszechne”.

Opierając się na ustaleniach Blounta, prezydent Cleveland zdecydował, że w imię sprawiedliwości zrobi wszystko, co w jego mocy, aby przywrócić królową. Minister Stevens został odwołany z Hawajów w niełasce i zastąpiony przez Alberta Willisa, który wyraził ubolewanie królowej prezydenta, że ​​​​nieautoryzowana interwencja Stanów Zjednoczonych spowodowała, że ​​zrzekła się suwerenności. Następnie Willis udał się do Sanford Dole i rządu tymczasowego, uznając zło popełnione przez Stany Zjednoczone podczas rewolucji i zażądał od nich rezygnacji z władzy i przywrócenia królowej. Odpowiedź oczywiście brzmiała: nie. Odrzucili prawo amerykańskiego prezydenta do ingerowania w ich sprawy wewnętrzne i powiedzieli, że jeśli siły amerykańskie nielegalnie wspierają rewolucję, rząd tymczasowy nie ponosi odpowiedzialności. W dniu 18 grudnia 1893 r. Prezydent Cleveland wygłosił przed Kongresem wymowne przemówienie na temat sytuacji na Hawajach. W ostrych słowach wyraził się o lądowaniu wojsk amerykańskich na prośbę rewolucjonistów:

„Ta demonstracja wojskowa na ziemi Honolulu była sama w sobie aktem wojny; chyba że zostało to dokonane za zgodą rządu Hawajów lub w bona fide celu ochrony zagrożonego życia i mienia obywateli Stanów Zjednoczonych. Ale nie ma pozorów takiej zgody ze strony rządu królowej… istniejący rząd, zamiast wnioskować o obecność sił zbrojnych, protestował przeciwko temu. Nie ma podstaw do udawania, że ​​siły zostały wylądowane w celu zapewnienia bezpieczeństwa życia i mienia Amerykanów. Gdyby tak było, stacjonowaliby w pobliżu takiej posiadłości i aby ją chronić, a nie na odległość i aby dowodzić budynkiem i pałacem rządu hawajskiego. […] Kiedy ci uzbrojeni mężczyźni wylądowali, w mieście Honolulu panował zwyczajowy porządek i spokój.

Prezydent kontynuuje:

„Gdyby gdyby nie notoryczne upodobania ministra aneksji Stanów Zjednoczonych, Komitet Bezpieczeństwa, który powinien był nazywać się Komitetem Aneksyjnym, nigdy by nie powstał. „Gdyby jednak siły amerykańskie nie wylądowały pod fałszywym pretekstem dotyczącym zagrożenia życia i mienia, komitet nigdy nie naraziłby się na plany i kary zdrady stanu, podejmując działalność wywrotową wobec rządu królowej. „Gdyby jednak siły amerykańskie nie znajdowały się w bezpośrednim sąsiedztwie i nie były w stanie zapewnić wszelkiej potrzebnej ochrony i wsparcia, komitet nie ogłosiłby utworzenia rządu tymczasowego ze schodów Gmachu Rządowego. „I wreszcie, gdyby nie bezprawna okupacja Honolulu pod fałszywym pretekstem przez siły Stanów Zjednoczonych, i gdyby minister Stevens nie uznał Rządu Tymczasowego, gdy siły zbrojne Stanów Zjednoczonych były jego jedynym wsparciem i jedyną siłą militarną, królowa i jej rząd nigdy nie ulegliby Rządowi Tymczasowemu, nawet na jakiś czas i wyłącznie w tym celu przedłożenia swojej sprawy światłemu wymiarowi sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych. … “

Dalej stwierdził:

„… jeśli słabemu, ale przyjaznemu państwu grozi niebezpieczeństwo pozbawienia niepodległości i suwerenności w wyniku niewłaściwego użycia imienia i potęgi Stanów Zjednoczonych, Stany Zjednoczone nie mogą nie bronić swojego honoru i poczucia sprawiedliwości poprzez poważne starania o wszelkie możliwe zadośćuczynienie”. Prezydent Cleveland zakończył składając sprawę w ręce Kongresu. Przesłuchania Senatu prowadził przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych John Tyler Morgan, aneksjonista, którego raport końcowy uznał wszystkich za rewolucję za niewinnych, z wyjątkiem królowej. Wielu w Senacie nie zgodziło się z tym, a Izba potępiła Stevensa i przyjęła rezolucję sprzeciwiającą się aneksji. Ponieważ cel aneksji utknął w martwym punkcie, przywódcy Rządu Tymczasowego postanowili utworzyć republikę, czekając na bardziej dogodny klimat polityczny. W międzyczasie rozległe obszary hawajskiej ziemi (w tym Pearl Harbor) zostały odebrane ich prawowitym właścicielom bez odszkodowania przez nowy rząd i sprzedane Stanom Zjednoczonym w zamian za obniżkę ceł na cukier. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych zaczęła badać, w jaki sposób wykorzysta „niezatapialny pancernik Hawaii” w swojej dominującej lokalizacji na Pacyfiku.

(Zdjęcie przedstawia jedną z wielu petycji podpisanych przeciwko aneksji. Nigdy nie pokazano ich kongresowi, który głosował za aneksją Hawajów.)

Nowy rząd tymczasowy sporządził konstytucję i ogłosił ją prawem w drodze proklamacji – właśnie za ten czyn zmusił Liliuokalani do opuszczenia tronu. Nowa konstytucja wymagała od wyborców przysięgi wierności republice, a tysiące rdzennych Hawajczyków odmówiło ze względu na lojalność wobec królowej i kraju. Cudzoziemcy, którzy stanęli po stronie rewolucji, mogli głosować. Wymagania dotyczące nieruchomości i inne kwalifikacje były tak rygorystyczne, że stosunkowo niewielu Hawajczyków i żaden Azjat nie mogło głosować. 4 lipca 1894 r. (ponownie ulegając Stanom Zjednoczonym w nadziei na ostateczną aneksję) Sanford Dole ogłosił inaugurację Republiki Hawajów i ogłosił się prezydentem. Nie chcąc się poddać, wielu Hawajczyków i innych rojalistów zgromadziło broń na potrzeby kontrrewolucji mającej na celu przywrócenie monarchii. W powstaniu styczniowym 1895 r.

Nagrodą republiki była królowa Lili`uokalani. Przeszukanie ujawniło skład broni zakopany w ogrodzie kwiatowym jej domu przy Washington Place (obecnie rezydencja gubernatora stanu). Została aresztowana 16 stycznia 1895 r., dokładnie dwa lata od daty lądowania wojsk amerykańskich w ramach wsparcia rewolucji. Uwięziona w narożnym pokoju na drugim piętrze Pałacu Iolani, była strzeżona dzień i noc, miała tylko jednego opiekuna i żadnych gości. Okna jej pokoju zostały zamalowane, aby nie mogła widzieć na zewnątrz, a jej zwolennicy nie mogli zajrzeć do środka. Farba pozostaje na tych oknach do dziś. Lili’uokalani spędzała długie godziny na pisaniu muzyki (Lili’uokalani napisała wiele najpopularniejszych tradycyjnych melodii na Hawajach) i szyciu. Lili’uokalani otrzymała do podpisania dokument abdykacyjny i wmówiono jej, że jeśli odmówi, kilku jej zwolenników miało zostać rozstrzelanych za zdradę stanu. Napisała: „Dla siebie wolałabym śmierć, niż ją podpisać; ale dano mi do zrozumienia, że ​​dzięki mojemu podpisaniu tego dokumentu wszystkie osoby aresztowane, wszyscy moi ludzie znajdujący się obecnie w tarapatach z powodu ich miłości i lojalności wobec mnie, zostaną natychmiast uwolnieni… strumień krwi gotowy do przepłynięcia, chyba że został przy moim piórze.” Warto zauważyć, że konstytucja Hawajów nie przewidywała procedury prawnej abdykacji monarchy i bez zgody władzy ustawodawczej dokument nie miał mocy prawnej. cały mój lud, który znalazł się teraz w tarapatach z powodu swojej miłości i lojalności wobec mnie, zostałby natychmiast uwolniony… strumień krwi gotowy do wypływu, chyba że moje pióro powstrzyma go”. Warto zauważyć, że konstytucja Hawajów nie przewidywała procedury prawnej abdykacji monarchy i bez zgody władzy ustawodawczej dokument nie miał mocy prawnej. wszyscy moi ludzie, którzy teraz znajdują się w tarapatach z powodu ich miłości i lojalności wobec mnie, zostaną natychmiast uwolnieni… strumień krwi gotowy do wypłynięcia, chyba że zostanie powstrzymany przez moje pióro”. Warto zauważyć, że hawajska konstytucja nie przewidywała prawnego procesu abdykacji monarchy i bez zgody ustawodawcy dokument nie miał mocy prawnej.

Pomimo podpisania dokumentu abdykacyjnego przez Lili`uokalaniego, Wilcox i czterech innych zostało skazanych na śmierć. Wielu innych rojalistów otrzymało długie wyroki więzienia i wysokie grzywny. Lili’uokalani – zauważył: „Ich wyroki zostały wydane tak, jakby mój podpis nie został uzyskany. To, że nie wykonano na nich egzekucji, wynika wyłącznie z oficjalnie stwierdzonych względów: „Z Stanów Zjednoczonych nadeszła wiadomość, że egzekucja pojmanych rebeliantów będzie stanowić wyraz sprzeciwu wobec aneksji”. Innymi słowy, Amerykanie, którzy ukradli rząd, nadal okłamywali królową, aby uzyskać to, czego chcieli, powstrzymywali się od zabicia Wilcoxa i innych jedynie za wstawiennictwem Stanów Zjednoczonych, które wciąż próbowały dowiedzieć się, jaka jest ich własna rola w fiasku. Królowa została oskarżona o popełnienie zdrady i skazano ją na maksymalnie pięć lat więzienia za ciężkie roboty i grzywnę w wysokości 5000 dolarów. Ze strachu, że widok ich królowej ciężko pracującej wywoła kolejną zbrojną rewoltę wśród ludności, Lili’uokalani pozostawała więźniem pałacu przez osiem miesięcy, a następnie przebywała w areszcie domowym do 1896 roku.

Po odzyskaniu wolności Lili’uokalani udała się do Waszyngtonu, uzbrojona w dokumenty podpisane przez wielu Hawajczyków, prosząc prezydenta Clevelanda o przywrócenie ich królowej na urząd. Ale teraz było już za późno, aby mógł udzielić dalszej pomocy. Jego kadencja się skończyła i nic więcej nie mógł zrobić. Grover Cleveland napisał: „Wstydzę się całej tej sprawy”. Jego następca, prezydent William McKinley, wysłał traktat aneksyjny do Senatu. Hawajczycy złożyli petycję do Kongresu z 29 000 podpisów sprzeciwiających się aneksji oraz petycje do Republiki Hawajów, prosząc o poddanie aneksji pod publiczne głosowanie. Nigdy nie pozwolono im głosować w tej sprawie. W sumie do Kongresu przesłano trzy oddzielne traktaty aneksyjne. Wszystkie trzy poniosły porażkę. Ostatecznie Hawaje zostały zaanektowane wspólną uchwałą Kongresu. Kongres nie miał jednak do tego uprawnień prawnych.

Suwerenność Hawajów została formalnie przekazana Stanom Zjednoczonym podczas ceremonii w Pałacu Iolani w dniu 12 sierpnia 1898 r. Sanford Dole przemawiał jako nowo mianowany gubernator Terytorium Hawajów. Hymn hawajski „Hawaii Pono `I” – ze słowami napisanymi przez króla Kalakaua – został odegrany, gdy flaga hawajska została opuszczona i zastąpiona flagą amerykańską oraz „Sztandarem z gwiazdami”. Hawajczycy stracili swoją ziemię, swoją monarchię, a teraz swoją niepodległość. Amerykańscy właściciele plantacji byli teraz wolni od ceł importowych; drobnostką było to, że Hawajczycy po drodze utracili niepodległość. Nawet ten akt przeniesienia był nielegalny w świetle prawa międzynarodowego. Począwszy od ataku Deweya na Manilę, weszły w życie międzynarodowe zasady wojny, w których Hiszpania i Stany Zjednoczone były stronami wojującymi, a Hawaje były narodem neutralnym. Zgodnie z konwencją haską z 1907 r. Rząd Stanów Zjednoczonych był zobowiązany do egzekwowania prawa hawajskiego, a nie własnego, ale tego nie zrobił. Anektując Hawaje bez traktatu, a następnie stacjonując siły zbrojne na wyspach, Stany Zjednoczone, będąc w czasie wojny narodem wojującym, dokonały niesprowokowanego najazdu na neutralny kraj i utworzyły tam siły zbrojne. To samo zrobił Hitler w całej Europie, a Japonia w Chinach. To jest akt wojny w świetle niczyich praw. To samo zrobił Hitler w całej Europie, a Japonia w Chinach. To jest akt wojny w świetle niczyich praw. To samo zrobił Hitler w całej Europie, a Japonia w Chinach. To jest akt wojny w świetle niczyich praw.

W następnym roku zmarła w wieku 23 lat piękna młoda księżna Kaiulani, następczyni tronu hawajskiego. Wraz z nią umarły ostatnie nadzieje na przywrócenie monarchii hawajskiej. Do dziś nierozwiązane są pytania, jak dokładnie i dlaczego zmarła tak młoda i zdrowa kobieta. Liliuokalani pozostała niezłomnym duchem, czczonym i czczonym przez swój lud jako królowa do końca. Zmarła w 1917 roku, w wieku 79 lat, wciąż czekając na sprawiedliwość. Hawaje przez wiele lat pozostawały terytorialną własnością Stanów Zjednoczonych. Obecność wojskowa nielegalnie rozpoczęta podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej nadal rosła, w tym baza marynarki wojennej w Pearl Harbor. Rodziny plantacyjne stawały się coraz bogatsze, podczas gdy pierwotni Hawajczycy byli marginalizowani, często bezdomni we własnych ojczyznach. Niechęć między Hawajczykami a Amerykanami eksplodowała na widok publiczny podczas słynnej sprawy Ala Moana Rape, w której obronę opowiedział się słynny prawnik Clarence Darrow. Cienka okleina tropikalnego raju, stworzona dla powstającego przemysłu turystycznego, w jednej chwili została zniszczona przez gniew okazany po obu stronach.

W 1941 roku Franklina Delano Rooseveltazdecydował, że najlepszym sposobem na wciągnięcie niechętnej Ameryki do wojny z Hitlerem jest „tylnymi drzwiami” do wojny poprzez zwabienie Japonii do ataku na Stany Zjednoczone. Odcinając eksport ropy do Japonii, Roosevelt zmusił Japonię do inwazji na Holenderskie Indie Wschodnie, a umieszczając amerykańską Flotę Pacyfiku w Pearl, Roosevelt uczynił atak na Pearl obowiązkowym pierwszym ruchem w każdym posunięciu militarnym Japonii w jakimkolwiek kierunku. Po drugiej wojnie światowej Hawaje zostały umieszczone na liście terytoriów niesamorządnych przez Organizację Narodów Zjednoczonych, pod przewodnictwem Stanów Zjednoczonych, zgodnie z art. 73. Zgodnie z art. 73 Karty Narodów Zjednoczonych status terytorium może zostać zmieniony jedynie przez specjalne głosowanie, zwane plebiscytem, ​​przeprowadzane wśród mieszkańców danego terytorium. W plebiscycie wymagane są trzy wybory na karcie do głosowania. Pierwszym wyborem jest stanie się częścią narodu powierniczego. W przypadku Hawajów oznaczało to utworzenie państwa. Drugim wyborem było pozostanie terytorium. Trzecim wyborem, wymaganym przez artykuł 73 Karty Narodów Zjednoczonych, była opcja niepodległości. Dla Hawajów oznaczało to, że nie będą już terytorium Stanów Zjednoczonych i powrócą do bycia niezależnym, suwerennym krajem.

W 1959 r. na Hawajach odbył się plebiscyt i rząd Stanów Zjednoczonych ponownie nagiął zasady. W głosowaniu plebiscytowym istniał jedynie wybór między państwowością a pozostaniem terytorium. Na karcie do głosowania nie pojawiła się żadna opcja niepodległości, zgodnie z wymogami Karty Narodów Zjednoczonych. Po raz kolejny oszukani na drodze do niepodległości Hawajczycy głosowali za mniejszym złem i zostali 50. stanem. Historia przejścia Hawajów od suwerennego narodu do stanu Stany Zjednoczone to historia zbrodni za zbrodnią za zbrodnią, polityki przedstawionej w drodze proklamacji i wzmocnionej amerykańską bronią wojenną, najazdu wojskowego, naruszeń prawa międzynarodowego i traktatów wtedy obowiązuje. Żadne z wydarzeń, które zmieniły Hawaje z suwerennego narodu w część Stanów Zjednoczonych, nie było legalne i jawne. To był rabunek, według jakiejkolwiek definicji tego słowa,

W 1988 r. badanie przeprowadzone przez Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych wykazało, że Kongres nie miał uprawnień do aneksji Hawajów w drodze wspólnej uchwały. Aneksja zastępcza była przykrywką dla okupacji wojskowej wysp hawajskich w celach związanych z wojną hiszpańsko-amerykańską. 23 listopada 1993 roku prezydent Clinton podpisał amerykańską ustawę publiczną nr 103-150, która nie tylko uznała nielegalne działania podjęte przez Stany Zjednoczone w celu obalenia prawowitego rządu Hawajów, ale także, że Hawajczycy nigdy nie zrzekli się swojej suwerenności. Ta ostatnia jest najważniejszą częścią Prawa Publicznego Stanów Zjednoczonych 103-150, ponieważ jasno stwierdza, że ​​naród Hawajczyków nigdy prawnie nie przestał być suwerennym, odrębnym, niezależnym narodem. Nie ma żadnego argumentu, który mógłby zmienić ten fakt. Prawo publiczne Stanów Zjednoczonych 103-150,

W 1999 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych potwierdziła, że ​​głosowanie plebiscytowe, które doprowadziło do uzyskania przez Hawaje państwowości, stanowiło naruszenie artykułu 73 Karty Narodów Zjednoczonych. Głosowanie w sprawie państwowości Hawajów, na mocy obowiązującego wówczas traktatu, było nielegalne i niewiążące. (To samo dotyczy plebiscytu na Alasce). W świecie, w którym narody rządzą się prawami w takim samym stopniu jak ludzie, Hawaje nie są i nigdy nie były prawnie częścią Stanów Zjednoczonych. Hawaje zostały skradzione Hawajczykom i chcą je odzyskać. Nie mogąc spierać się z tymi kwestiami prawnymi podważającymi zasadność obecności Stanów Zjednoczonych na Hawajach, zwolennicy status quo wysuwali różne argumenty słomiane, aby uzasadnić, dlaczego, nawet jeśli naród hawajski został pozbawiony swojego rządu i ziemie nielegalnie , że wszystko powinno pozostać tak, jak jest dzisiaj.

Jednym z najczęściej używanych argumentów głupców jest to, że monarchia ograniczona konstytucją byłaby czymś złym. Nie wydaje się, aby zaszkodziło to Anglii, Monako ani któremukolwiek z dość zamożnych Emiratów Saudyjskich. Dwóch królów Hawajów zostało wybranych na ten urząd w głosowaniu powszechnym. Żadna inna monarchia nie może pochwalić się tak demokratycznym procesem. I jak udowodniły Rebelie Wilcoxa, życie Hawajczyków pod amerykańskimi rządami było znacznie mniej przyjemne niż pod rządami królowej Lili`uokalani. Jeszcze innym bzdurnym argumentem jest to, że niepodległość Hawajów oznaczałaby całkowite usunięcie amerykańskiej armii. To nonsens. Te bazy nie są tutaj na korzyść Hawajów, ale na korzyść kontynentalnej części Stanów Zjednoczonych. Armia amerykańska utrzymuje bazy na całym świecie w obcych krajach, w tym na Okinawie, w Niemczech i na Kubie.

Jeszcze innym bzdurnym argumentem jest to, że gdyby Hawaje zwrócono Hawajczykom, byliby zobowiązani zapłacić za ulepszenia, które tu wprowadzono od czasu, gdy zabrano im ziemie. To też jest nonsens. Jeśli złodziej kradnie Twój samochód i będąc w jego posiadaniu, maluje go i montuje wieżę stereo, czy masz obowiązek zrekompensować złodziejowi ulepszenia, gdy policja zwróci Ci skradziony samochód? Oczywiście nie. Złodziej ulepszył skradzioną własność dla własnej korzyści, a nie Twojej. Podobnie ulepszenia wprowadzone na Hawajach miały przynieść korzyści pogromcom, a nie obalonym. Jeśli ktoś chce przedstawić argumenty za kwotami należnymi za ulepszenia, bądźmy uczciwi i uwzględnijmy zaległe czynsze należne za nieruchomość, na której znajdują się te ulepszenia. Ostatni argument jest taki, że niepodległość Hawajów doprowadziłaby do rozpadu społeczeństwa na wyspach. Ale prawda jest taka, że ​​nowy rząd niepodległych Hawajów jest dobrze zmotywowany, aby NIE zmieniać czegokolwiek; utrzymać przemysł, turystykę, zaawansowaną technologię, a nawet całe życie na Hawajach w takim stanie, w jakim jest obecnie, oraz w jak najmniejszym stopniu przemieszczać lub zakłócać. Pomijając ekstremistów i oczywistych siejących strach, przekształcenie Hawajów ze stanu w niepodległy kraj zmieniłoby to, komu wysyłane są czeki czynszowe i podatki, i niewiele więcej.

Nawet flaga Hawajów prawdopodobnie pozostanie taka sama. Hawaje utraciłyby ogromną i złożoną biurokrację łączącą Hawaje z kontynentem, a obywatele Hawajów byliby wolni od swoich udziałów w długu federalnym o wartości 7 bilionów dolarów i jego rujnujących interesach, ale kto opłakiwałby tę stratę? Bazy wojskowe nadal by tu były. Stany Zjednoczone by tego chciały. Podobnie zrobiłby rząd niepodległych Hawajów. Ludzie chcieliby nadal prowadzić swoje firmy. Rząd niepodległych Hawajów chciałby dokładnie tego samego. Zamieszanie i niezgoda szkodzą turystyce. Nowy rząd niepodległych Hawajów ma silną motywację do zapewnienia spokoju na wyspach. Ale tak naprawdę wszystko sprowadza się do tego, czy ktoś wierzy w sprawiedliwość, czy nie. Łatwo jest wspierać sprawiedliwość, która działa na własną korzyść, ale prawdziwym sprawdzianem moralnego obywatelstwa jest stanie na straży sprawiedliwości, nawet jeśli jest to osobista niedogodność. Jeśli ktoś utrzymuje, że rząd Stanów Zjednoczonych jest zobowiązany do przestrzegania prawa i Karty ONZ, którą dobrowolnie podpisał, to status narodu hawajskiego jako odrębnego i suwerennego narodu nie podlega dyskusji. To sprawia, że ​​Stany Zjednoczone na Hawajach, jak Gandhi opisał Brytyjczyków w Indiach, pełnią rolę panów w cudzym domu.

Pełna „uchwała przeprosin” Kongresu dla Królestwa i narodu Hawajów, przyjęta przez Kongres Stanów Zjednoczonych i podpisana przez prezydenta Williama J. Clintona, 23 listopada 1993 r.

Aby uczcić setną rocznicę obalenia Królestwa Hawajów 17 stycznia 1893 r. i przeprosić rdzennych Hawajczyków w imieniu Stanów Zjednoczonych za obalenie Królestwa Hawajów.

Zważywszy, że przed przybyciem pierwszych Europejczyków w 1778 r. rdzenni Hawajczycy żyli w wysoce zorganizowanym, samowystarczalnym i utrzymującym się na utrzymaniu systemie społecznym opartym na wspólnej własności gruntów, z wyrafinowanym językiem, kulturą i religią;

mając na uwadze, że zjednoczony rząd monarchiczny Wysp Hawajskich został ustanowiony w 1810 r. pod rządami Kamehamehy I, pierwszego króla Hawajów;

Prezydent Cleveland stwierdził ponadto, że „w ten sposób doszło do istotnego zła, którego naprawienia wymaga należyty szacunek dla naszego charakteru narodowego oraz praw osób poszkodowanych” i wezwał do przywrócenia monarchii hawajskiej.

DEKLARACJA:

Zważywszy, że od 1826 do 1893 roku Stany Zjednoczone uznały niepodległość Królestwa Hawajów, rozszerzyły pełne i całkowite uznanie dyplomatyczne na rząd Hawajów oraz zawarły traktaty i konwencje z monarchami hawajskimi regulującymi handel i żeglugę w latach 1826, 1842, 1849, 1875 i 1887;

Zważywszy, że: Kościół Kongregacyjny (obecnie znany jako Zjednoczony Kościół Chrystusowy) za pośrednictwem swojej Amerykańskiej Rady Komisarzy ds. Misji Zagranicznych sponsorował i wysłał ponad 100 misjonarzy do Królestwa Hawajów w latach 1820-1850;

Zważywszy, że: 14 stycznia 1893 r. John L. Stevens (zwany dalej w niniejszej rezolucji „ministrem Stanów Zjednoczonych”), minister Stanów Zjednoczonych przydzielony do suwerennego i niepodległego Królestwa Hawajów, spiskował z niewielką grupą nie-Hawajczyków mieszkańcom Królestwa Hawajów, w tym obywatelom Stanów Zjednoczonych, do obalenia rodzimego i legalnego rządu Hawajów;

Zważywszy, że w ramach spisku mającego na celu obalenie rządu Hawajów minister Stanów Zjednoczonych i przedstawiciele marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych spowodowali, że zbrojne siły morskie Stanów Zjednoczonych dokonały inwazji na suwerenny naród hawajski w dniu 16 stycznia 1893 r. i zajęły pozycje w pobliżu budynków rządu hawajskiego i Pałacu Iolani w celu zastraszenia królowej Liliuokalani i jej rządu;

Zważywszy, że: po południu 17 stycznia 1893 r. Komitet Bezpieczeństwa, który reprezentował amerykańskich i europejskich plantatorów cukru, potomków misjonarzy i finansistów, obalił monarchię hawajską i ogłosił utworzenie Rządu Tymczasowego;

Zważywszy, że: Minister Stanów Zjednoczonych udzielił wówczas uznania dyplomatycznego Rządowi Tymczasowemu, utworzonemu przez spiskowców bez zgody rdzennej ludności Hawajów lub legalnego Rządu Hawajów oraz z naruszeniem traktatów między obydwoma narodami i prawa międzynarodowego;

Zważywszy, że wkrótce potem, poinformowana o ryzyku rozlewu krwi w wyniku oporu, królowa Liliuokalani wydała następujące oświadczenie, przekazując swoją władzę Rządowi Stanów Zjednoczonych, a nie Rządowi Tymczasowemu:

„I Liliuokalani, z łaski Bożej i zgodnie z Konstytucją Królestwa Hawajów, królowo, niniejszym uroczyście protestuję przeciwko wszelkim działaniom wymierzonym przeciwko mnie i Konstytucyjnemu Rządowi Królestwa Hawajów przez pewne osoby twierdzące, że utworzyły Rząd Tymczasowy i dla tego Królestwa.

„Że poddaję się przeważającej sile Stanów Zjednoczonych Ameryki, której Minister Pełnomocny, Jego Ekscelencja John L. Stevens, spowodował wylądowanie wojsk Stanów Zjednoczonych w Honolulu i zadeklarował, że poprze Rząd Tymczasowy.

„Teraz, aby uniknąć kolizji sił zbrojnych i być może utraty życia, robię to w ramach protestu i zmuszony przez wspomniane siły, zrzekam się władzy do czasu, gdy rząd Stanów Zjednoczonych, po przedstawieniu mu faktów, cofnie działania jej przedstawicieli i przywróć mnie do władzy, którą uznaję za konstytucyjnego suwerena Wysp Hawajskich.”.

Sporządzono w Honolulu dnia 17 stycznia roku 1893.;

mając na uwadze, że bez aktywnego wsparcia i interwencji przedstawicieli dyplomatycznych i wojskowych Stanów Zjednoczonych powstanie przeciwko rządowi królowej Liliuokalani zakończyłoby się niepowodzeniem z powodu braku poparcia społecznego i niewystarczającej broni;

Zważywszy, że: 1 lutego 1893 r. minister Stanów Zjednoczonych podniósł amerykańską flagę i ogłosił Hawaje protektoratem Stanów Zjednoczonych;

Zważywszy, że w raporcie z wszczętego przez prezydenta śledztwa prowadzonego przez byłego kongresmana Jamesa Blounta w sprawie wydarzeń towarzyszących powstaniu i obaleniu z 17 stycznia 1893 r. stwierdzono, że przedstawiciele dyplomatyczni i wojskowi Stanów Zjednoczonych nadużyli swojej władzy i byli odpowiedzialni za zmianę rządu ;

mając na uwadze, że: w wyniku tego śledztwa Minister Stanów Zjednoczonych na Hawajach został odwołany ze stanowiska dyplomatycznego, a dowódca wojskowy sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych stacjonujących na Hawajach został ukarany dyscyplinarnie i zmuszony do rezygnacji ze stanowiska;

Zważywszy, że w przesłaniu do Kongresu z dnia 18 grudnia 1893 roku Prezydent Grover Cleveland w sposób wyczerpujący i dokładny zrelacjonował nielegalne działania spiskowców, określił takie działania jako „akt wojny, dokonany przy udziale przedstawiciela dyplomatycznego Stanów Zjednoczonych” i bez władzy Kongresu” i przyznał, że takimi aktami obalony został rząd pokojowego i przyjaznego narodu;

mając na uwadze, że: Prezydent Cleveland stwierdził ponadto, że „w ten sposób doszło do istotnego zła, którego naprawienia wymaga należyty szacunek dla naszego charakteru narodowego oraz praw osób poszkodowanych” i wezwał do przywrócenia monarchii hawajskiej;

mając na uwadze, że: Rząd Tymczasowy zaprotestował przeciwko wezwaniu Prezydenta Clevelanda do przywrócenia monarchii i nadal sprawował władzę państwową oraz dążył do aneksji do Stanów Zjednoczonych;

Zważywszy, że: Rząd Tymczasowy skutecznie lobbował w Komisji Spraw Zagranicznych Senatu (zwanej dalej w niniejszej Uchwale „Komisją”) w celu przeprowadzenia nowego śledztwa w sprawie wydarzeń towarzyszących obaleniu monarchii;

Zważywszy, że: Komitet i jego przewodniczący, senator John Morgan, przeprowadzili w Waszyngtonie od 27 grudnia 1893 r. do 26 lutego 1894 r. przesłuchania, na których członkowie Rządu Tymczasowego usprawiedliwiali i aprobowali działania ministra Stanów Zjednoczonych i zalecali aneksja Hawajów;

mając na uwadze, że chociaż Rząd Tymczasowy był w stanie ukryć rolę Stanów Zjednoczonych w nielegalnym obaleniu monarchii hawajskiej, nie był w stanie zebrać poparcia dwóch trzecich Senatu potrzebnego do ratyfikacji traktatu aneksyjnego;

Zważywszy, że: 4 lipca 1894 r. Rząd Tymczasowy ogłosił się Republiką Hawajów;

Zważywszy, że 24 stycznia 1895 roku, przebywając w więzieniu w Pałacu Iolani, królowa Liliuokalani została zmuszona przez przedstawicieli Republiki Hawajów do oficjalnej abdykacji tronu;

Zważywszy, że: w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 1896 r. William McKinley zastąpił Grovera Clevelanda;

Zważywszy, że: 7 lipca 1898 r., w wyniku wojny hiszpańsko-amerykańskiej, prezydent McKinley podpisał Wspólną Rezolucję Newlands, która przewidywała aneksję Hawajów;

a także mając na uwadze, co następuje: na mocy rezolucji Newlands samozwańcza Republika Hawajów przekazała Stanom Zjednoczonym zwierzchnictwo nad Wyspami Hawajskimi;

mając na uwadze, że: Republika Hawajów przekazała również 1 800 000 akrów ziemi koronnej, rządowej i publicznej Królestwa Hawajów bez zgody ani odszkodowania na rzecz rdzennej ludności Hawajów zamieszkującej Hawaje lub ich suwerennego rządu;

Zważywszy, że: Kongres uchwałą w Newlands ratyfikował cesję, przyłączył Hawaje jako część Stanów Zjednoczonych i nadał tytuł do ziem na Hawajach w Stanach Zjednoczonych;

mając na uwadze, że: uchwała Newlands określiła również, że traktaty istniejące między Hawajami a obcymi narodami mają natychmiast wygasnąć i zostać zastąpione traktatami Stanów Zjednoczonych z takimi narodami;

mając na uwadze, że: uchwała w sprawie Newlands wpłynęła na transakcję pomiędzy Republiką Hawajów a Rządem Stanów Zjednoczonych;

mając na uwadze, że: rdzenni mieszkańcy Hawajów nigdy bezpośrednio nie zrzekli się swoich roszczeń do swej wrodzonej suwerenności jako narodu lub nad swoimi ziemiami narodowymi na rzecz Stanów Zjednoczonych, ani w drodze monarchii, ani w drodze plebiscytu lub referendum;

Zważywszy, że: 30 kwietnia 1900 r. Prezydent McKinley podpisał ustawę organiczną, która ustanowiła rząd na terytorium Hawajów oraz określiła strukturę polityczną i uprawnienia nowo utworzonego Rządu Terytorialnego oraz jego stosunki ze Stanami Zjednoczonymi;

Zważywszy, że 21 sierpnia 1959 roku Hawaje stały się 50. stanem Stanów Zjednoczonych;

mając na uwadze, że: zdrowie i dobre samopoczucie rdzennych Hawajczyków jest nierozerwalnie związane z ich głębokimi uczuciami i przywiązaniem do ziemi;

mając na uwadze, że: dalekosiężne zmiany gospodarcze i społeczne na Hawajach, które zaszły w XIX i na początku XX wieku, miały niszczycielski wpływ na ludność oraz na zdrowie i dobrostan Hawajczyków;

mając na uwadze, że: rdzenni Hawajczycy są zdeterminowani zachować, rozwijać i przekazywać przyszłym pokoleniom terytorium swoich przodków oraz swoją tożsamość kulturową zgodnie z ich własnymi duchowymi i tradycyjnymi wierzeniami, zwyczajami, praktykami, językiem i instytucjami społecznymi;

mając na uwadze, że: w celu promowania harmonii rasowej i zrozumienia kulturowego, legislatura stanu Hawaje ustaliła, że ​​rok 1993 powinien posłużyć Hawajom jako rok szczególnej refleksji na temat praw i godności rdzennych Hawajczyków na Hawajach i w Ameryce społeczeństwa;

Zważywszy, że XVIII Synod Generalny Zjednoczonego Kościoła Chrystusowego w uznaniu historycznego współudziału tej denominacji w nielegalnym obaleniu Królestwa Hawajów w 1893 roku nakazał Urzędowi Prezydenta Zjednoczonego Kościoła Chrystusowego publiczne przeprosiny tubylców Hawajczyków i zainicjowanie procesu pojednania między Zjednoczonym Kościołem Chrystusowym a rdzennymi Hawajczykami; I

Zważywszy, że: jest właściwe i na czasie, aby Kongres z okazji zbliżającej się setnej rocznicy tego wydarzenia uznał historyczne znaczenie nielegalnego obalenia Królestwa Hawajów, wyraził głęboki żal rdzennej ludności Hawajów, oraz wspieranie wysiłków na rzecz pojednania stanu Hawaje i Zjednoczonego Kościoła Chrystusowego z rdzennymi Hawajczykami;

Dlatego teraz, niezależnie od tego, czy zostanie to uchwalone przez Senat i Izbę Reprezentantów Stanów Zjednoczonych Ameryki zgromadzonych w Kongresie,

ROZDZIAŁ 1. PODZIĘKOWANIA I PRZEPROSZENIA.

Kongres – (1) z okazji 100. rocznicy nielegalnego obalenia Królestwa Hawajów w dniu 17 stycznia 1893 r. uznaje historyczne znaczenie tego wydarzenia, które doprowadziło do stłumienia wrodzonej suwerenności rdzennego ludu Hawajów;

(2) uznaje i pochwala wysiłki na rzecz pojednania zainicjowane przez stan Hawaje i Zjednoczony Kościół Chrystusowy z rdzennymi Hawajczykami;

(3) przeprasza rdzennych Hawajczyków w imieniu narodu Stanów Zjednoczonych za obalenie Królestwa Hawajów w dniu 17 stycznia 1893 r. przy udziale agentów i obywateli Stanów Zjednoczonych oraz pozbawienie rdzennych Hawajczyków praw do samostanowienia;

(4) wyraża swoje zaangażowanie w uznanie konsekwencji obalenia Królestwa Hawajów, aby zapewnić właściwą podstawę pojednania między Stanami Zjednoczonymi a rdzenną ludnością Hawajów; I

(5) wzywa Prezydenta Stanów Zjednoczonych, aby również uznał konsekwencje obalenia Królestwa Hawajów i wspierał wysiłki na rzecz pojednania między Stanami Zjednoczonymi a rdzenną ludnością Hawajów.

SEK. 2. DEFINICJE.

W rozumieniu niniejszej wspólnej uchwały termin „rdzenni Hawajczycy” oznacza każdą osobę będącą potomkiem rdzennej ludności, która przed 1778 rokiem okupowała i sprawowała suwerenność na obszarze stanowiącym obecnie Stan Hawaje.

SEK. 3. WYŁĄCZENIE ODPOWIEDZIALNOŚCI.

Żadne z postanowień niniejszej wspólnej rezolucji nie ma na celu zaspokojenia jakichkolwiek roszczeń przeciwko Stanom Zjednoczonym.

Zatwierdzono 23 listopada 1993 r

INFO: https://www.bluemoonofshanghai.com/politics/12466/